Het Vlaams regeerakkoord beloofde vorig jaar al de wachtlijsten voor mensen met een handicap aan te pakken, maar tot nog toe slaagt de Vlaamse regering er niet in om met een investeringsplan voor de dag te komen. Ondertussen zitten de onderhandelingen muurvast en blijven mensen met een handicap andermaal in de kou staan.
De lange wachtlijsten staan al lang op de politieke agenda. In het regeerakkoord van de Vlaamse regering werd er expliciet een punt van gemaakt om extra budgettaire ruimte vrij te maken om deze problematiek aan te pakken. €270 miljoen, verspreid over 4 jaar, zou het aantal wachtdossiers moeten reduceren. Met die inzet zou het 33 jaar duren vooraleer de wachtlijsten weggewerkt zouden zijn. Onaanvaardbaar vonden we. We reageerden in de media, bestookten politici achter de schermen en bleven aan de alarmbel trekken.
Pas na de spraakmakende PANO-reportage in september 2020 kondigde minister Beke bovendien aan om al vanaf 2021 €230 miljoen extra in te zetten, recurrent gedurende de rest van de legislatuur. Goed nieuws voor de mensen op de wachtlijsten. Maar dit betekent een hogere kost voor de Vlaamse Regering omdat men het volledige budget al in 2021 investeert en niet spreidt over de hele legislatuur. De Vlaamse overheid beloofde om een investeringsplan uit te werken maar nu begin juni is daar nog steeds geen akkoord over. Met als gevolg dat de beloofde middelen niet ingezet kunnen worden en de wachtlijsten blijven wat ze zijn.
Vandaag staan maar liefst 16.691 meerderjarigen en 1.580 minderjarigen op de wachtlijst voor een persoonsvolgend of persoonlijk assistentiebudget. Daarnaast wachten 3500 jongeren op ondersteuning door een multifunctioneel centrum (MFC).
De Vlaamse regering beweert de wachtlijsten te willen aanpakken, maar in de praktijk is daar weinig van te merken. Zolang er geen investeringsplan is, blijven mensen met een handicap die op een budget wachten, veroordeeld tot een eeuwige lockdown.
Voor veel mensen met een handicap betekent dit dat ze in een uitzichtloze situatie zitten en blijven zitten. Zo getuigt de mama van Anneleen, een jonge vrouw met een ernstige verstandelijke beperking: “Anneleen staat al sinds haar 21ste op de wachtlijst. Zij gaat nog altijd naar school omdat wij nog geen budget hebben voor een andere dagbesteding. Omdat we bezorgd waren dat ze schoolmoe zou worden en om haar wereld te verruimen gaat ze sinds vorige zomer 2 dagen per week naar een dagcentrum. Dat betalen we volledig zelf. We vinden het heel belangrijk om voor Anneleen te zorgen en haar te helpen een leven uit te bouwen maar we blijven ter plaatse trappelen omdat we geen perspectief hebben op een budget. Ondertussen ziet Anneleen haar broers op kot gaan en een eigen leven uitbouwen en voor haar blijft alles hetzelfde.”
België ondertekende in 2007 het VN-verdrag inzake de Rechten van Mensen met een Handicap. Unia concludeerde al meermaals dat België zijn verplichtingen niet nakomt. Ook vandaag moeten we vaststellen dat de overheid geen toekomstvisie uitwerkt voor een steeds groter wordende groep personen met een handicap. Vanuit Onafhankelijk Leven kunnen we enkel maar concluderen dat dit onaanvaardbaar is en verder druk blijven uitoefenen op de beleidsmakers.