Bert Vanierschot leeft met cerebrale parese en de ziekte van Crohn, maar vooral met een groot geloof in wat wél mogelijk is als mensen bereid zijn mee te denken. Hij behaalde zijn diploma Sociaal Werk aan Hogeschool PXL en deelt vandaag zijn ervaringen als spreker en ervaringsdeskundige over inclusie in onderwijs en op de arbeidsmarkt.
“Artsen voorspelden bij mijn geboorte dat ik nooit zou kunnen praten of stappen,” vertelt Bert. Maar hij bewees het tegendeel. Op zijn derde zette hij zijn eerste stapjes.
Samen met zijn ouders koos hij bewust voor regulier onderwijs. Die weg was niet vanzelfsprekend: “In het eerste leerjaar werd ik geweigerd omdat ik geen pen kon vasthouden. Gelukkig vond ik een school waar ik wél welkom was. Met een meester die in mij geloofde en een computer die even groot was als mijn schoolbank, mocht ik toch meedoen.”
In het secundair onderwijs liep hij tegen nieuwe drempels aan. Het tempo lag te hoog om alles met de computer bij te houden. De oplossing vond hij in vrijwilligers: eerst één, later acht.
“Zij schreven jarenlang mijn woorden neer tijdens lessen en examens. Acht mensen die letterlijk mijn handen werden en ervoor zorgden dat ik kon blijven meedoen. Hun inzet maakte het verschil tussen aan de zijlijn staan en volwaardig deel uitmaken van de klas.”
Na het middelbaar trok Bert naar Hogeschool PXL, richting Sociaal Werk met afstudeerrichting Personeelswerk. Daar ontdekte hij hoe krachtige zorgbegeleiding het verschil kan maken. “Er was ruimte voor open gesprekken, een flexibel rooster en aangepaste examens. Ik mocht mijn traject spreiden over 6,5 jaar.”
In januari 2025 studeerde Bert af met onderscheiding.
“Voor mij was dat diploma niet alleen een bewijs van kennis, maar vooral een symbool van vertrouwen, volharding en mogelijkheden.”
Op het eerste gezicht lijkt Berts handicap nauwelijks zichtbaar. Pas wanneer hij spreekt of een motorische handeling uitvoert, merken mensen het op. Dan komen de blikken en vragen.
“Of ik wel recht heb op een parkeerplaats. Of een aangepast toilet echt nodig is. Maar dat gaat niet om gunsten, het zijn basisvoorwaarden om zelfstandig te kunnen leven.”
Hij merkt dat er veel misvattingen bestaan over mensen met een handicap. Eén hardnekkige misvatting die hij graag wil rechtzetten is het idee dat cerebrale parese gelijkstaat aan een gebrek aan intelligentie. “Ja, ik heb soms meer tijd nodig. Maar dat zegt niets over mijn mogelijkheden. Beperkingen zeggen weinig, talent des te meer.”
Berts pad werd gevormd door mensen die in hem geloofden: een meester die luisterde, vrijwilligers die zijn handen werden, begeleiders die ruimte boden.
“Inclusie draait niet om perfectie, maar om samen zoeken naar oplossingen. Daardoor kon ik doorgroeien, ondanks de obstakels.”
Aan jongeren en ouders die twijfelen zegt hij: “Durf vragen te stellen, spreek je noden uit, zoek partners die in je geloven. Je hoeft het pad niet alleen te bewandelen. En wees trots op je weg, ook als die langer duurt dan bij anderen.”
Vandaag zet Bert zijn ervaring en expertise in als spreker en als lid van verschillende projecten rond inclusie. Onlangs trad hij toe tot de stuurgroep van Samen Sterk, een project van Hogeschool PXL dat de overgang van hoger onderwijs naar de arbeidsmarkt vergemakkelijkt voor studenten met ondersteuningsnoden.
“Niet alleen studenten krijgen begeleiding, ook werkgevers worden ondersteund. Zij leren via workshops en tools hoe ze hun werkvloer inclusiever kunnen maken.”
“In een regio waar de nood aan hoger opgeleide talenten groot is, mogen we geen potentieel verspillen,” vervolledigt Bert. “Dat is het vernieuwende aan het project. Het zet expliciet in op hoogopgeleiden met bijvoorbeeld autisme, psychische kwetsbaarheid of taalachterstand. Zo bouwen we aan een arbeidsmarkt waar talent niet verloren gaat, maar kansen krijgt.”
Wie zegt dat studeren met een beperking onmogelijk is, vergist zich. Berts parcours bewijst het tegendeel. “Met de juiste aanpassingen, partners die in je geloven en je vertrouwen kan elke student de talenten die ze hebben ontplooien.”
Verder studeren met een handicap vraagt soms om meer tijd, soms om creatieve oplossingen en bijna altijd om mensen die bereid zijn mee te denken. “Maar dat maakt het niet minder waardevol. Integendeel: het is een investering die loont, zowel voor de student als voor de samenleving.”
Want elk diploma opent deuren. “Niet alleen voor de student zelf, maar ook voor werkgevers die ontdekken hoeveel potentieel mensen met een beperking hebben. Hoe meer voorbeelden er zijn van jongeren die ondanks obstakels een hoger diploma behalen, hoe sterker het signaal: talent kent geen grenzen.”
Als leerlingen met een handicap les volgen in het regulier onderwijs, kunnen ze vaak de ondersteuning van een persoonlijke assistent gebruiken.
Heeft je kind een persoonlijke-assistentiebudget (PAB)? Dan kan je het budget daarvoor inzetten. Hoe dat in zijn werk gaat? We leggen het graag voor je uit.
