Het nieuwe academiejaar staat voor de deur. Voor veel studenten aan de hogeschool en universiteit is dit een spannende tijd. Maar voor Dieuwke, een achttienjarige studente die haar verplaatst in een rolstoel, betekent dit opnieuw een confrontatie met een praktisch probleem: vervoer.
Dieuwke gaat Crossmedia Design studeren aan de Arteveldehogeschool in Gent. De overstap naar het hoger onderwijs brengt voor haar meer stress dan voor de gemiddelde student. Niet de lessen, examens of nieuwe vrienden vormen de uitdaging, maar de dagelijkse reis naar de campus.
Dieuwke heeft net haar middelbare school afgerond en begint aan haar studie Crossmedia Design aan de Arteveldehogeschool in Gent.
Ze vertelt dat de campus in Mariakerke, waar ze haar lessen zou volgen, onlangs is verhuisd naar het drukke centrum van Gent. Haar school nam die beslissing omdat de buslijnen naar Mariakerke waren gewijzigd.
"Het centrum van Gent is drukker en parkeren is er een nachtmerrie. Zelf rijden naar het centrum vind ik veel te spannend. Dat betekent dat ik afhankelijk ben van anderen om me te brengen," legt Dieuwke uit. “Maar mijn ouders werken. Zij kunnen me niet altijd voeren.”
Dan maar met de bus? "De bus is geen optie voor mij," zegt Dieuwke resoluut. "De haltes waar ik op- en af zou moeten stappen zijn niet aangepast. Ik ben afhankelijk van hoe de buschauffeur parkeert en heb een begeleider nodig om me te helpen."
Ook de trein biedt voor Dieuwke geen oplossing. "Je moet minstens 24 uur op voorhand assistentie aanvragen," legt ze uit. “Het beperkt mijn vrijheid enorm in vergelijking met medestudenten. Als die spontaan een dagje willen shoppen, kan ik eigenlijk al niet mee."
Waarom dan niet op kot? "Op kot gaan lost het pendelprobleem niet op, want ik moet elke dag naar de kine. Ik heb hier een topkinesist in de buurt en wil daar graag blijven gaan. Ik zou dus nog steeds dagelijks heen en weer moeten."
Het gebrek aan toegankelijk openbaar vervoer betekent voor Dieuwke dat ze voortdurend moet plannen. "Ik wil gewoon een normale student zijn, zonder me elke dag zorgen te maken over hoe ik op school kom."
De situatie heeft haar sociale leven al beïnvloed. Ze mist soms activiteiten omdat er geen vervoer geregeld kon worden of omdat zoeken naar vervoer haar te veel stress oplevert.
"Soms zie ik vrienden en familie zich zorgen maken over hoe we alles gaan organiseren. Ik wil niet de bron zijn van die stress."
Ondanks alles blijft Dieuwke niet bij de pakken neerzitten. Ze zoekt actief naar oplossingen.
"Ik ben in gesprek met De Lijn en de school om te kijken wat er mogelijk is," vertelt ze. Ook heeft ze vrienden die haar proberen te helpen, bijvoorbeeld door samen de trein te nemen of door haar met de auto naar de campus te brengen. "Maar dat hangt allemaal af van hun lessenroosters."
Een andere optie waar Dieuwke naar kijkt, is het inschakelen van vrijwilligers die haar naar de campus kunnen brengen.
De problemen die Dieuwke ervaart, wijzen op een groter probleem. Veel bushaltes en bussen zijn niet geschikt voor mensen met een handicap. En ook de trein is nog niet volledig toegankelijk. Ondanks beloften en enkele verbeteringen, blijft de praktijk vaak achter.
Dieuwke hoopt dat beleidsmakers en vervoersbedrijven haar situatie en die van anderen serieus nemen. "Doe iets aan het openbaar vervoer, alstublieft! Maak het toegankelijk voor iedereen, zodat ook wij ons leven kunnen leiden zonder al die extra stress."
Ze benadrukt hoe belangrijk het is om de onafhankelijkheid van studenten met een handicap te respecteren. "We willen net zoals iedereen kunnen zeggen: 'Ik ga naar school, tot straks!' zonder ons zorgen te maken over hoe we daar moeten geraken."
Voor Dieuwke is toegankelijk openbaar vervoer niet zomaar een luxe, het is een noodzaak. Het is de sleutel tot vrijheid en een volwaardig studentenleven.
