Sam wou onlangs met het openbaar vervoer naar Planckendael, maar er doken veel problemen op om de trein te nemen. Uiteindelijk kostte de trip hem 300 euro.
Sam wou onlangs met het openbaar vervoer naar Planckendael, maar er doken veel problemen op om de trein te nemen. Uiteindelijk kostte de trip hem 300 euro.
Sam is rolstoelgebruiker en woont in Sint-Niklaas. Hij heeft een neuromusculaire aandoening, slechts 25 personen over heel de wereld kampen ermee.
“In het begin dachten mijn ouders dat ik gewoon lomp was, maar eigenlijk waren dat al de eerste symptomen van mijn aandoening. Op mijn 15de begonnen mijn ouders zich echt ongerust te maken en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ze deden heel veel onderzoeken, we kregen weinig uitleg. Uiteindelijk kwam het verdict: een neuromusculaire aandoening, in de Benelux zijn er amper 3 personen die er mee te maken hebben, over heel de wereld slechts 25. Sommige zaken werden steeds moeilijker, de rolstoel werd mijn nieuwe beste vriend. Ik kreeg het echt moeilijk door mijn slechtere situatie, een goeie vriendin uit Sint-Niklaas raadde me aan om een keer op reis te vertrekken, om even alles op een rijtje te zetten. Daar kreeg ik de goesting om te reizen goed te pakken, ik verplaats me dus heel graag van punt a naar punt b, en als het nog even kan doe ik dat het liefst met bus, trein, tram of met het vliegtuig. Want een eigen vervoersmiddel heb ik voorlopig nog niet.”
Onlangs wou Sam met het openbaar vervoer naar Planckendael gaan, vanuit Sint-Niklaas is dat in principe goed te doen. Het station Muizen leek Sam de ideale bestemming, van daaruit is het maar heel even ‘wandelen’ richting Planckendael. Maar er doken al snel een paar problemen op.
“Ik belde naar de NMBS om een reservatie te doen, maar in Muizen kon ik al niet terecht: het is een station zonder ondersteuning voor rolstoelgebruikers. Ze suggereerden me om van Sint-Niklaas naar Mechelen te reizen, daar zou ik dan kunnen overstappen op een bus naar Planckendael. Ik zag dat niet zitten: ik zou veel langer onderweg zijn en de aansluiting van trein op bus was alvast onhaalbaar. Ik heb dan beslist om een taxibus te reserveren, dat heeft me uiteindelijk 290 euro gekost. Een weekendbiljet Sint-Niklaas naar Muizen kostte me wellicht 6 of 7 euro!”, zegt Sam.
Nochtans zegt de NMBS dat ze steeds meer toegankelijke stations ter beschikking hebben. 160 stations zouden ondertussen toegankelijk zijn, er zijn blijkbaar veel investeringen gebeurd.
“Toegankelijke stations kosten veel geld en het duurt lang voor dat helemaal in orde geraakt, ik ben me daarvan bewust. Maar het blijft voor mij en vele andere rolstoelgebruikers een probleem om ons vlot met de trein in Vlaanderen te verplaatsen. Je ziet er gewoon tegenop om uitstapjes met de trein te doen: je bent veel te lang onderweg en je moet onhaalbare toeren uithalen om van de trein op de bus te geraken of omgekeerd. Gelukkig zijn er ook goeie voorbeelden: voor mijn verplaatsing naar UZ Gent zijn er goeie afspraken gemaakt tussen trein en tram, de chauffeur van de tram is bijvoorbeeld al op de hoogte van mijn bestemming en dus is de verplaatsing naar UZ Gent zeer goed georganiseerd”, voegt Sam er aan toe.
Sam vindt het zelf een beetje jammer, maar voelde zich een tijdje geleden toch verplicht om een eigen, aangepaste auto te kopen om zich nog vlot te kunnen verplaatsen.
“De auto komt er echt uit noodzaak: als ik zie hoe andere rolstoelgebruikers zich snel en gemakkelijk van punt a naar punt b kunnen verplaatsen, dan lijkt dat voor mij de ideale oplossing. Nochtans zou ik het openbaar vervoer blijven overwegen als dat makkelijker en sneller zou kunnen. Mijn auto komt er in principe vanaf midden mei, ik kijk er nu al naar uit”, besluit Sam.
Daan Vander Steene, algemeen directeur van NTGent en al 2 jaar rolstoelgebruiker, strijdt al langer voor meer toegankelijke locaties en een betere mobiliteit in Vlaanderen.
"Op café of restaurant gaan in eigen stad, dat kan bijna niet meer. Veel van mijn geliefde plekken zijn niet meer bereikbaar. Soms zijn er trappen of drempels, bijna nergens is er een toilet voor personen met een handicap. Soms voel ik mij gekleineerd door mijn eigen stad. Het maakt me triest, maar ook strijdvaardig."
Herbekijk de Terzake-reportage met Daan (19/5/2022)
“Ook al zijn we ons bewust van de gerealiseerde inspanningen van vele steden en gemeenten, de openbare ruimten en andere gebouwen zijn nog lang niet aangepast aan de noden van mensen met een handicap. Zo blijven vele plekken in steden en gemeenten onbereikbaar”, aldus Dave Ceule, directeur van Onafhankelijk Leven.
"België heeft in 2009 het VN-verdrag inzake de rechten van mensen met een handicap geratificeerd. Ons land beloofde daarmee om een inclusieve samenleving te realiseren waarin mensen met een handicap zich niet moeten aanpassen aan hun omgeving, maar wel andersom.”
Heb je zelf ook een warm verhaal, een pakkende getuigenis of een mooie ervaring die je met anderen wilt delen? Laat je gegevens hier achter. We kunnen dan samen bekijken op welke manier we jouw verhaal het best tot zijn recht laten komen.