Jonas beleefde een zomer vol avonturen: van een fietsvakantie in de regen en een uitdagende kanotocht in Zweden tot een stressvolle start in Wenen. Hij vertelt je graag meer over de hoogtepunten van zijn onvergetelijke zomer.
Jonas beleefde een zomer vol avonturen: van een fietsvakantie in de regen en een uitdagende kanotocht in Zweden tot een stressvolle start in Wenen. Hij vertelt je graag meer over de hoogtepunten van zijn onvergetelijke zomer.
De zomer van 2024 was er weer eentje om in te kaderen! Voor het derde jaar op rij ging ik op fietsvakantie naar Nederland, samen met mijn goede vriendin en mede-ambassadeur Fien.
Het was begin juli, net twee dagen na mijn laatste examen. Axel, de assistent van Fien, en Jerome, haar voormalige assistent, waren ook weer van de partij. Samen fietsten we zo’n 80 kilometer.
Het weer was slechter dan de vorige jaren. Op de slechtste dag besloten we om naar Rotterdam te gaan. Daar hebben we een hele dag doorgebracht, onder andere met een boottocht waarbij we pannenkoeken aten en een bezoek aan een grote overdekte markt. Een van de hoogtepunten was dat Fien en ik onze manuele rolstoelen even aan de kant lieten staan en de trappen van de Euromast beklommen om naar het hoogste punt te gaan.
Maar mijn echt hoogtepunt van deze zomer? Dat kwam een paar weken later, tijdens een kanotocht in Zweden met Project U/Turn. In plaats van mijn fiets gebruikte ik een U/Turn rolstoel en een kano. Het was een tocht waarin teamwork centraal stond en waarbij we de back to basics mindset allemaal omarmden.
We kampeerden op drie verschillende locaties.
Het basecamp had nog wat comfort: er was een sanitaire blok met wc’s en douches. De tweede locatie was een weide met hoog gras, waar we één nacht doorbrachten. Een toilet was er niet, dus was een toiletstoel met een gat eronder gegraven dé oplossing voor wie niet kon gaan plassen in de bosjes. De derde locatie had gelukkig wel wc’s, maar als we ons wouden wassen moesten we het meer in.
In het basecamp werden we voorbereid op het echte werk en leerden we eerst de basics van het kanovaren. Al op de eerste dag voelden we hoe zwaar het was om tegen de wind in te peddelen. Dat was echt niet makkelijk! Toch kreeg ik al snel complimenten van onze gids en ervaringsdeskundige Wouter. Hij vond dat ik, ondanks mijn handicap, goed kon peddelen en veel rompstabiliteit had.
Dat gaf me een enorme boost, vooral omdat ik hier vooraf veel voor geoefend had. In Leuven had ik samen met kinesitherapie-studenten hard gewerkt, zelfs met een kanopeddel tijdens mijn zwemtrainingen. En nu, in Zweden, merkte ik hoe dat harde werk zijn vruchten afwierp.
Op de eerste dag ging het meteen twee keer mis.
De eerste keer hielpen Marleen, de piloot van mijn kano, en ik iemand die in ondiep water bij de oever in de problemen kwam. Dat liep gelukkig goed af. De tweede reddingsactie miste ik, maar later die week was ik zelf de klos. Midden op een diep meer sloeg een hoge golf mijn kano om. Ik viel in het ijskoude water.
Dankzij mijn zwemtrainingen bleef ik rustig en volgde ik de instructies, ook al luisterden mijn benen niet. Zelfstandig terug in een kano klimmen kan ik niet, dus dobberde ik tien lange minuten in het water totdat ze me naar de oever trokken. Daar moest ik flink opwarmen om weer op temperatuur te komen.
De tocht door Zweden was prachtig. Ik heb zo genoten. De uitzichten langs het water en de geweldige groepssfeer maakten het tot een van de beste reizen die ik ooit heb meegemaakt. Ook heb ik weer dingen gedaan waarvan ik denk: wie had ooit gedacht dat dit mogelijk zou zijn met mijn handicap? Ik heb echt weer grenzen verlegd. Dit avontuur wil ik zeker nog eens meemaken in de toekomst!
Mijn derde en laatste reis van de zomer was weer iets compleet anders dan de reis in Nederland en Zweden. Deze keer ging ik naar Wenen. Maar voordat ik daar aankwam, had ik een stressvolle anderhalf uur bij de check-in. Mijn elektrische rolstoel, mijn benen in Wenen, stond niet in het systeem van de vliegtuigmaatschappij. Nochtans had ik een maand eerder alles doorgegeven. Lieze, een vriendin die mee was, had hetzelfde gedaan met haar rolstoel, en bij haar ging alles wel goed. Bij mij vonden ze niets terug.
Toen we eindelijk in ons hotel in Wenen aankwamen, na een zoektocht om de luchthaven te verlaten en het wachten op een toegankelijke trein, verliep de rest van de reis gelukkig goed. Wenen bleek een enorm toegankelijke stad. In de metro kon je op de borden zien of de volgende metro rolstoelvriendelijk was, en de brede fiets- en voetpaden maakten het makkelijk om van de ene plek naar de andere te gaan. Bovendien was er op elke hoek wel iets bijzonders te zien. Wenen voelde voor mij als een erg aangename stad, een plek waar ik zeker nog eens naar terug wil.
Onze ambassadeurs dragen de missie, visie en standpunten van Onafhankelijk Leven verder uit.
Meer weten over ambassadeur Jonas? Of wil je onze andere ambassadeurs leren kennen? Neem een kijkje op deze pagina. Goesting om zelf ambassadeur te worden? Kom hier meer te weten.
