Natasja Geelen is een jonge vrouw van 33. Op 19-jarige leeftijd, toen ze in haar tweede jaar van de opleiding verpleegkunde zat, kreeg ze de diagnose MS (multiple sclerose). Het zette de wereld op haar kop. Voor wereld MS-dag doet ze haar verhaal.
“Tijdens de examens kreeg ik altijd last van mijn zicht,” zegt Natasja. “Ik wees het toe aan de stress, maar op een ochtend in een examenperiode werd ik wakker en het zicht in mijn rechteroog was bijna volledig weg.”
Op dat moment was Natasja nog niet in paniek. Ze suste zichzelf met de woorden “Dat is vanzelf gekomen, dat gaat vanzelf weer weg.” Omdat het zaterdagochtend was, was de oogarts moeilijk bereikbaar. Ze besloot naar een opticien te gaan waar ze ook een oogmeting konden doen.
“Daar bleek het zicht aan mijn rechteroog niet alleen slecht, maar extreem slecht. De meetmachine ging tot -10, en mijn zicht was slechter dan dat. Ze gaven me het telefoonnummer van de oogarts van wacht, maar die had op die dag geen ruimte voor mij. De volgende dag, op zondag, besloot ik dan maar naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te bellen voor advies. Daar stelden ze me voor om maandagmorgen naar de spoedafdeling te gaan.”
Zo gezegd, zo gedaan. Natasja kreeg die maandag heel wat onderzoeken. Het probleem bleek al snel niet gerelateerd aan haar oog. Er volgde een MRI-scan en een consult met de neuroloog. Die avond werd ze opgenomen voor verder onderzoek, inclusief een ruggenprik. Maar er werd toen helemaal niets gevonden... Haar zicht verbeterde met medicatie, maar de oorzaak bleef onduidelijk.
Een half jaar later ging ze weer naar het ziekenhuis. Er was niets ernstigs aan de hand, maar ze had last van haar sinussen. Ze deden een scan van die sinussen, maar iets verder op de scan zagen de dokters toch iets verontrustends: meerdere vlekjes in haar hersenen. Een verdict van de neuroloog volgde: ze had MS. De eerste opstoot was niet detecteerbaar geweest, maar nu was het overduidelijk.
Natasja was toen 19 jaar en midden in haar opleiding verpleegkunde. De diagnose sloeg in als een bom. Op het moment van haar diagnose liep ze stage in een instelling voor mensen met een hersenletsel. De klap kwam daarom dubbel zo hard aan.
Natasja herinnert het zich levendig: “Ik dacht de hele tijd, is dit mijn toekomst? Want MS is een ziekte van het centrale zenuwstelsel die niet alleen het ruggenmerg, maar ook de hersenen aantast… En ik zag op mijn stage wat schade in de hersenen kon veroorzaken. Ik dacht vaak: wat gaat er allemaal met mij gebeuren?”
Ze stopte met haar stage, maar probeerde haar opleiding voort te zetten. De school deed er alles aan om haar te ondersteunen, maar haar lichaam reageerde te heftig op stress. Elke examenperiode bracht klachten met zich mee, nieuwe opstoten van MS. Ze besloot om naar haar lijf te luisteren en stopte ook met haar opleiding.
Na een korte periode thuis te zitten, besloot Natasja parttime te gaan werken als kinderverzorgster. Als jonge vrouw wilde ze haar leven weer opbouwen, maar het was moeilijk. Haar vrienden konden financieel meer aan. Die begonnen met het bouwen van een huis, terwijl zij door deeltijds te werken enkel wat kleins kon huren.
Als ze ziek werd, verhoogde de financiële druk alleen maar. Als je deeltijds werkt, krijg je ook maar een deeltijdse uitkering als je ziek valt. En door MS val je natuurlijk vaker ziek. “Maar wie kan nu alle kosten betalen met 500 euro per maand?”
Natasja ontdekte dat ze in België niet veel rechten had opgebouwd omdat ze nog niet fulltime had gewerkt. Dit frustreerde haar enorm en ze besloot om fulltime te werken. “Ik heb dit twee jaar volgehouden, maar het eiste een enorm zware tol van mijn lichaam.”
Hoewel MS wordt erkend, voelt Natasja dat haar klachten vaak niet serieus worden genomen omdat veel van haar klachten niet zichtbaar zijn. De medische wereld is daar niet veel beter in. Ze heeft bijvoorbeeld tevergeefs geprobeerd een parkeerkaart aan te vragen. “Tja, je ziet het niet direct aan mij,” zegt ze. “Ik heb eigenlijk bijna nergens recht op.”
“Mensen hebben een heel clichébeeld van MS. Maar MS kan overal in de hersenen schade veroorzaken. En omdat onze hersenen zowat alles in een lichaam aansturen, kunnen de symptomen heel erg divers zijn en een breed scala aan klachten veroorzaken. Dat kan dus verschillen per MS-patiënt. Zo begin ik ’s ochtends mijn dag vaak met het gevoel dat het niet gaat, ik ben erg vermoeid en heb pijn achter mijn ogen door restletsels. Daarvan moet ik zelfs vaak overgeven. Ik denk dat veel mensen niet weten dat zoiets ook kan komen door MS.”
Alles in haar leven is veranderd. “Enerzijds moet je veel op voorhand plannen, anderzijds gaat dat ook niet, want je weet nooit hoe je je die dag gaat voelen. Ik was erg jong toen ik mijn diagnose kreeg. Als ik, zoals iedere 19-jarige, eens wou uitgaan, probeerde ik op voorhand veel te rusten en voldoende te slapen, hopend op minder klachten achteraf. Een nachtje doorfeesten zoals vriendinnen zat er helemaal niet in.”
Hoewel Natasja door haar MS niet alles meer kan, geniet ze nog veel van sporten en bewegen. Ze doet soms mee aan activiteiten van 'Move to Sport'. Dankzij dit initiatief speelde ze al in een voetbalwedstrijd met 'de MS Voetbal Stars' tegen bekende Vlamingen zoals Jonas Van Geel, Clara Cleymans, en Guga Baúl.
“De volgende voetbalwedstrijd gaat door op 22 juni. Ik maak er graag reclame voor, want er komen weer verschillende BV’s! Wie dat zijn? Je moet langskomen om het te ontdekken,” lacht Natasja. “We starten de wedstrijd om 16u in kattenbroek 15 in Edegem.”
Natasja is duidelijk fan van het initiatief. “Move to Sport is een topinitiatief waarmee we beweging onder de aandacht willen brengen. Blijven bewegen is misschien wel het belangrijkste met MS," benadrukt ze. “Move to Sport organiseert niet alleen voetbalwedstrijden, maar ook fietstochten en een ‘walk for MS’ waarin je als één grote familie wandelt op een tempo dat voor iedereen haalbaar is.
Naast blijven bewegen heeft Natasja ander advies voor mensen die recent een diagnose MS kregen: “Vergelijk je niet met anderen, ook niet met andere MS-patiënten. Iedereen ervaart MS anders en krijgt ook verschillende klachten. Dit is niet 'het einde'. Natuurlijk stort je wereld even in, maar laat je omringen door familie en vrienden. Laat je ook goed medisch begeleiden. Je slaat je er vast doorheen."
Ze besluit: “Je kan echt nog wel genieten van het leven met een chronische ziekte zoals MS, maar gewoon op een andere manier. Je lichaam vraagt aanpassingen. En je moet daarnaar leren luisteren. Dat is niet altijd gemakkelijk… Dat lukt mijzelf ook nog niet altijd. Maar ik zet stappen vooruit en ik ben trots op mezelf. Hoe ik toch altijd alles maar doorsta! Onkruid vergaat niet, zeggen ze. En dat is bij mij niet anders. En dat zal bij jou ook niet anders zijn.”