Wat betekent het om vader te zijn van een kind met een handicap? Voor Rik werd het een zoektocht tussen zorgen en loslaten. Hij is papa van Lotte en Lars. Toen Lars twee jaar oud was, kreeg hij de diagnose cerebrale parese. De wereld stond even stil, maar gaandeweg vond het gezin een nieuw evenwicht. Vandaag is Rik een trotse papa, want Lars heeft zich ontwikkeld tot een zelfstandige, gelukkige jongeman.
Toen Lars twee jaar was, zag Kind & Gezin dat hij motorisch achterliep. “Op aanraden van de kinesist werd er een scan gemaakt in het ziekenhuis. Daar kwam de diagnose: cerebrale parese.”
“Die diagnose was zwaar om te verwerken,” zegt Rik. “Ik nam bewust de tijd om het een plek te geven en probeerde daarna te focussen op wat wél mogelijk was: zijn talenten, groeikansen en hoe we hem konden ondersteunen.”
Rik besloot zijn werkritme aan te passen: minder uren aan het werk, meer tijd thuis. Voor Lars en voor het gezin.
“Dat leidde tot gemengde reacties. Soms kreeg ik complimentjes. Andere mensen vonden dat vooral de moeder de zorg moest dragen, zodat ik als vader voltijds kon blijven werken. Maar wij kozen er heel bewust voor om de zorg samen te dragen.”
Vandaag werken beide ouders nog steeds deeltijds. Niet alleen om zorg te dragen, maar ook voor de papierwinkel. "Het is een kluwen aan papieren en instanties. Het zou fijn zijn als dit allemaal wat eenvoudiger en toegankelijker werd.”
Lars is intussen negentien. Een jongen met een scherpe geest, een goed geheugen en een vlotte babbel. Hij is volhardend, soms koppig, maar ook sociaal. En de zorg voor Lars? Die is blijvend, al verandert ze van vorm.
“We hebben lang de neiging gehad om zaken over te nemen. Zeker tijdens de puberteit gaf dat spanningen. Hij wilde meer zelfstandigheid, terwijl wij wilden helpen.” Maar gaandeweg leerden Rik en zijn partner los te laten. “We zijn stap voor stap gaan werken aan zijn zelfredzaamheid.”
Tegelijkertijd hielden ze ook de balans binnen het gezin goed in het oog. “Lars vraagt meer begeleiding, maar Lotte verdient net zo goed onze tijd, aandacht en ruimte.”
Naast de zichtbare zorg zijn er ook de minder zichtbare obstakels. Vrije tijd bijvoorbeeld.
“Door zijn fysieke handicap in combinatie met een normale intelligentie valt Lars vaak tussen de mazen van het net. De zoektocht naar passende vrijetijdsbesteding is emotioneel erg belastend.”
Gelukkig hebben vader en zoon een grote gezamenlijke hobby: muziek. “We luisteren samen naar muziek en gaan regelmatig naar concerten. Dat zijn gouden momenten.”
Maar zelfs daar duiken hindernissen op, want op een concert geraken is niet altijd evident. “Het openbaar vervoer vormt een uitdaging: de dienstregelingen en voorzieningen van de NMBS zijn vaak beperkt en sluiten niet altijd aan op zijn noden.”
Door de uitdagingen heen groeit ook de trots die Rik voelt. “Het mooiste aan papa zijn? Je kinderen zien opgroeien tot gelukkige volwassenen. En Lars is erin geslaagd zich te ontwikkelen tot een gelukkig persoon die met de juiste ondersteuning een waardevol sociaal leven heeft opgebouwd."
Voor de toekomst hoopt Rik dat Lars een lang en gelukkig leven leidt, in een wereld die steeds inclusiever wordt. Aan andere vaders die een zorgintensief pad bewandelen, geeft hij mee:
“Zorg met liefde en doorzettingsvermogen. Laat je niet ontmoedigen. Deel de zorg, bouw een netwerk uit en durf ook rust te nemen. En vergeet vooral niet te genieten van je kinderen.”
Heb je zelf ook een straf verhaal, een pakkende getuigenis of een mooie ervaring die je met anderen wilt delen? Laat je gegevens hier achter. We kunnen dan samen bekijken op welke manier we je verhaal het best tot zijn recht laten komen.
