Op vakantie gaan is voor veel mensen een kwestie van een ticket en hotel boeken en koffers pakken. Maar wie een handicap heeft, weet dat het vaak veel meer betekent: zoeken naar toegankelijke kamers, aangepast vervoer, hulpmiddelen en soms ook verpleging ter plaatse.
Deze zomer reisde Sebastian naar Finland, voor een viering van zijn petekind. Hij combineerde de viering met een rondreis en een week in een mokki, een traditioneel vakantiehuisje, aan één van de tweehonderdduizend meren van Finland.
“Het was geen kwestie van één hotel boeken en klaar,” vertelt Sebastian. “Ik moest ferry’s boeken, hotels vinden met aangepaste kamers en op zoek naar toegankelijke parkeerplaatsen.”
Samen met zijn dochter vertrok hij eerst naar Hamburg. Daar sloot zijn assistente zich aan. Vanuit Duitsland reden ze dwars door Zweden naar Stockholm, waar de nachtferry hen naar Helsinki bracht. Onderweg zag hij uitgestrekte Finse bossen en talloze meren, een landschap dat al meteen indruk maakte.
Wat Sebastian al snel opviel, was hoe verschillend toegankelijkheid per land geregeld is.
Duitsland had veel hotels met toegankelijke kamers, maar dat waren vaak alleen kleine éénpersoonskamers. In Zweden en Finland waren de kamers verrassend goed uitgerust. “Zelfs een oud hotel, ergens in the middle of nowhere in Zweden, had een aangepaste badkamer die ik in België nog nooit in een hotel gezien heb,” zegt hij.
Het vinden van thuisverpleging voor zijn verblijf in de mokki bleek een grotere uitdaging. Zelfs met hulp van zijn Finse schoonzus lukte het niet om alles geregeld te krijgen. “Niet omdat er geen verpleging was, maar omdat de systemen niet op elkaar aansloten. Ze konden geen facturen opmaken die ik in België kon indienen bij de mutualiteit. En verpleging mag je niet betalen met een persoonsvolgend budget, dus stond ik er helemaal alleen voor.”
Sebastian vergelijkt dit met ziekenhuizen in Europa: “We kunnen wel naar eender welk ziekenhuis in Europa gaan en dat regelen met onze mutualiteit, maar met thuisverpleging gaat dat blijkbaar niet.”
Toch waren er ook mooie verrassingen. De ferry’s bijvoorbeeld.
“Daar merk je dat ze voorbereid zijn op reizigers met een beperking. Alles is duidelijk, en zodra je aankomt met je auto, begeleiden ze je meteen. Niemand stelt vragen waarom je 3 meter achter jouw auto nodig hebt om uit te stappen.”
In Finland ontdekte Sebastian iets bijzonders: toegankelijkheid was er vanzelfsprekend.
“Ik hoefde nergens te twijfelen of er een aangepast toilet zou zijn. Winkels, restaurants, gebouwen… alles was toegankelijk. En in Helsinki mocht ik parkeren waar ik wou, zolang ik niemand hinderde. Ook in zones waar parkeren normaal verboden is. Stel je dat hier eens voor!”
Er viel hem nog iets bijzonders op: “Na een paar dagen stelde ik vast dat ik als rolstoelgebruiker precies niet alleen op straat was. Ik denk dat ik voor de eerste keer in mijn leven het gevoel had dat het aantal mensen met zichtbare beperkingen overeenkwam met wat ik in mijn spreekbeurten altijd vertel: de statistische realiteit.”
Volgens Sebastian ontstaat er een kettingreactie als toegankelijkheid goed geregeld is.
“Als de overheid een gelijk speelveld ter beschikking stelt, dan komen mensen met een beperking naar buiten en gaat de samenleving anders met hen om.”
Dat speelveld begint volgens Sebastian van bij het begin. “Onderwijs is in Finland gewoon inclusief. Als kinderen samen opgroeien, bouwen ze later geen ontoegankelijke gebouwen en vinden ze het oké dat mensen die het nodig hebben gemakkelijk kunnen parkeren.”
De terugreis, een 36 uur durende ferry naar Duitsland, verliep opnieuw vlekkeloos.
Ook hier viel de organisatie op. Sebastian sluit af met een duidelijke boodschap: “Dat ik mij vrij kon bewegen, bijna overal binnen kon en nooit het gevoel moest hebben dat mensen iets ‘speciaal voor mij’ moesten doen, doet iets met je hoofd. Dat is het dat mij zeker weer terug zal brengen!”
Heb je zelf ook een straf verhaal, een pakkende getuigenis of een mooie ervaring die je met anderen wilt delen? Laat je gegevens hier achter. We kunnen dan samen bekijken op welke manier we je verhaal het best tot zijn recht laten komen.
