Van 16 tot 22 september is het Week van de Mobiliteit, een kans om de toegankelijkheid van ons openbaar vervoer onder de loep te nemen. Voor veel mensen met een handicap, zoals rolstoelgebruikers, is reizen met het openbaar vervoer vaak een behoorlijke uitdaging. Ambassadeur Fien deelt een recente ervaring met de trein.
Sinds een jaar woon ik in Kortenberg, vlak aan het station. Superhandig zou je denken, maar wat als je in een rolstoel zit? Dan wordt het ineens een stuk lastiger.
Als rolstoelgebruiker kan je in sommige stations assistentie vragen om vlotter op en af de trein te geraken. Helaas is Kortenberg één van de stations waar er geen assistentie wordt geboden. Er zijn wel liften in het station en meestal lukt het mij om samen met mijn persoonlijke assistent vlot en zelfstandig een trein te nemen, maar zeker niet altijd.
Laatst namen we de trein naar Leuven en je raadt het al: de lift was kapot. Dat was trouwens niet de eerste keer.
Gelukkig passeerde er net een werkman die ons de trap op hielp, maar als ik in een zware, elektrische rolstoel zat, was dit natuurlijk onmogelijk geweest.
De trein richting Leuven bestaat uit moderne en relatief toegankelijke rijtuigen. Er is gelukkig geen opstapje, maar er zit wel een gleuf tussen het perron en de trein. Daarom is er een oprijplaat, maar die mag alleen door het NMBS-personeel worden gebruikt.
Mijn assistent hielp me en we konden zonder die oprijplaat de trein op. Maar wat als je geen hulp hebt, wat doe je dan?
Op de trein werden we aangesproken door de conducteur. Hij wees ons erop dat we voor onze eigen veiligheid beter assistentie konden aanvragen, waarop ik antwoordde dat dat in Kortenberg niet mogelijk is. Mijn uitleg leek eerst niet tot hem door te dringen, maar na wat opzoekwerk kwam hij tot de constatatie dat ik toch gelijk had.
Je zou denken dat de terugreis beter ging, toch? Fout. In Leuven geraakten we vlot op de trein. Het was weer een moderne trein en de laatste wagon was toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
Helaas ging het in Kortenberg weer mis. De deuren van ons rijtuig gingen niet open. Bleek dat de trein niet ver genoeg het station was binnengereden.
Ons verplaatsen naar een andere wagon? Geen optie, want mijn rolstoel kan niet door de smalle gang. Er zat niks anders op dan te blijven zitten.
We besloten om in het volgende station uit te stappen. Niet het beste idee: er bleken hier geen liften aanwezig. Weer die vervelende trappen!
Uiteindelijk waren we het zat en besloten we de bus te nemen. De buschauffeur was gelukkig heel vriendelijk en kwam ons meteen helpen om op de bus te geraken. Eind goed, al goed? Ja, dit keer wel! Maar je vraagt je toch af: waarom moet het zo ingewikkeld zijn?
Onafhankelijk Leven zet zich in voor de rechten van alle mensen met een handicap. Ook mobiliteit is een mensenrecht én bovendien noodzakelijk om je andere rechten te kunnen uitoefenen.
Als je je niet kan verplaatsen, kan je je andere rechten niet waarmaken. Je kan niet naar je werk, school of dokter. En je kan ook niet naar een café of festival. Het gebrek aan mobiliteit beperkt je sociale contacten en belemmert je persoonlijke groei. Dit raakt direct aan je recht om volwaardig deel te nemen aan de samenleving.
Ook voor mensen met een handicap is het dus belangrijk om zich vrij te kunnen verplaatsen. Toegang tot openbaar vervoer speelt hierbij een belangrijke rol.
Onafhankelijk Leven pleit daarom voor beter toegankelijk openbaar vervoer, zodat meer mensen volwaardig kunnen deelnemen aan de samenleving. En zodat Fien zonder stress van Kortenberg naar Leuven kan reizen, wanneer ze dat wil.
Abonneer je op onze maandelijkse nieuwsbrief en blijf op de hoogte van onze acties, opinies en standpunten. Of laat je inspireren door onze straffe getuigenissen.
