Voor Jonas en zijn goede vriendin Lieze is een jaarlijkse citytrip een vaste traditie. Dit jaar kozen ze opnieuw voor Londen, een stad die ze zes jaar geleden al eens bezochten met een georganiseerde reis. Dit keer besloten ze het zelf te regelen. Dankzij een oproep op sociale media vonden ze twee vrijwilligers die meegingen: Rhüne en Sonja. Met een goed gekozen hotel dichtbij Paddington station en een handige toegankelijkheidskaart van de Underground lag de stad vijf dagen lang aan hun voeten.
Na aankomst met de Eurostar belandde het viertal vlot in Paddington station. Eenmaal in het hotel kregen ze een overzichtelijke kaart met de toegankelijkheid van alle metrostations.
“Met die kaart in de hand konden we probleemloos onze routes plannen,” vertelt Jonas.
In vijf dagen tijd namen ze talloze liften en leerden ze hoe ze twee elektrische rolstoelen tegelijk door kleine liften konden manoeuvreren. Tegen dag drie was dat geen probleem meer, behalve bij de allerkleinste liften waar maar één rolstoel in kon.
Na een eerste rustige avond gingen ze op dag twee de stad ontdekken. Ze startten bij Westminster, wandelden langs de Big Ben en de Thames en lunchten op Trafalgar Square. Daarna gingen ze naar Piccadilly Circus en via Green Park naar de Tower Bridge. Ze kwamen pas rond elf uur ’s avonds terug in het hotel. Het was een lange, maar succesvolle dag zonder noemenswaardige problemen.
Hoogtepunt van de derde dag was het theaterstuk Harry Potter and the Cursed Child. Vooraf ontdekten Jonas en Lieze hoe toegankelijk Londen is, niet alleen qua gebouwen maar ook qua houding. “In cafés en restaurants spraken mensen ons rechtstreeks aan en keken ze niet eerst naar Rhüne of Sonja. Dat voelde anders dan we soms gewend zijn in België.”
Zelfs in het theater, waar het rolstoeltoilet aanvankelijk stuk was, werd snel een oplossing gevonden. Tijdens de pauze raakte Jonas in gesprek met medewerkers over de boekenreeks. “Ze verstonden me ondanks het lawaai, en dat gaf vertrouwen.”
De laatste volledige dag bracht het gezelschap naar Greenwich, aan de andere kant van Londen. De reis was lang, maar de overstappen in metro en trein verliepen verrassend vlot. Eenmaal in Greenwich Park stond het Observatory op het programma.
“Er waren twee routes: een korte van zes minuten steil omhoog, en een langere van achttien minuten met een zachtere helling waar een rolstoelteken bij stond,” vertelt Jonas lachend. “Avontuurlijk en koppig als we zijn, kozen we de korte route… tot we op het einde enkele trappen tegenkwamen. Terugkeren en via de langere route dus, maar het uitzicht boven maakte alles goed.”
Het Observatory bood niet alleen een adembenemend panorama over Londen, maar ook een boeiende rondleiding. ’s Middags namen ze een toegankelijke kabelbaan over de Thames richting Camden. Bij de Overground richting Bank bleek een lift kapot, maar een behulpzame medewerker bood een alternatief aan.
Later, tijdens de avondspits bij King’s Cross, was de metro te vol voor twee elektrische rolstoelen. Camden Market werd niet bereikt, maar dat deerde niet: de dag werd afgesloten met een magische wandeling over de Millennium Bridge, met de verlichte St Paul’s Cathedral en de skyline van Londen op de achtergrond. Een dag vol hoogtes, dieptes en een dosis koppigheid.
Op vrijdagochtend wilden Jonas en Lieze Buckingham Palace en de wissel van de wacht bekijken. Het was stralend weer, een perfecte afsluiter van hun reis. Ze mochten hun bagage even in het hotel achterlaten en vertrokken zonder stress naar het paleis. “Een mooi einde voor de fantastische vijfdaagse,” vertelt Jonas.
Lieze en Jonas gebruiken allebei een elektrische rolstoel, maar konden in Londen bijna net zoveel doen als toeristen zonder rolstoel.
“Je moet je informeren, bepaalde tips en tricks kennen en soms pushen als het nodig is. Reizen met twee elektrische rolstoelen heeft zijn uitdagingen, maar met de kaart met alle toegankelijke stations was dit prima te doen. Het is sowieso een heel toegankelijke stad,” vertelt Jonas. “Zo was er ook overal een toegankelijk toilet in de buurt als Lieze of ik er een nodig had. We hoefden ons daar geen zorgen over te maken.”
Voor Jonas en Lieze was Londen een verademing. In veel steden moeten rolstoelgebruikers rekening houden met obstakels, maar hier konden ze bijna overal probleemloos terecht. Liften, toegankelijke routes en toiletten maakten zelfstandig reizen eenvoudig en lieten hen volop genieten van cultuur, toerisme en het dagelijkse leven.
De toegankelijkheid van de stad gaf hen enorm veel vrijheid. Vrij om te rollen waar ze wilden, te stoppen waar ze nieuwsgierig waren en te ontdekken. Voor even voelde de stad als een plek waar bijna alles mogelijk was als rolstoelgebruiker, eigenlijk zoals het overal zou moeten zijn...
Heb je zelf ook een straf verhaal, een pakkende getuigenis of een mooie ervaring die je met anderen wilt delen? Laat je gegevens hier achter. We kunnen dan samen bekijken op welke manier we je verhaal het best tot zijn recht laten komen.
