Op zondag 12 mei is het moederdag. Dan vieren we de kracht en liefde van alle mama’s. Freekje, een alleenstaande mama, vertelt ons over haar leven na een beroerte in 2015. Haar zoontje werd op dat moment twee jaar.
Op zondag 12 mei is het moederdag. Dan vieren we de kracht en liefde van alle mama’s. Freekje, een alleenstaande mama, vertelt ons over haar leven na een beroerte in 2015. Haar zoontje werd op dat moment twee jaar.
Oudejaarsavond van 2015 veranderde alles voor Freekje Van Schuylenbergh.
"Het was een vrolijke avond vol dans en plezier," herinnert ze zich. "Maar plots voelde ik me slecht. Ik ging liggen en merkte dat mijn ledematen één voor één uitvielen. Ineens kon ik niet meer praten. Mijn vrienden belden meteen de ambulance."
Enkele minuten later was de ziekenwagen al ter plaatse, maar Freekje kon op dat moment niets meer. "Een bloeding in de hersenstam resulteerde in het locked-in syndroom," legt ze uit. "Ik kon alles horen, zien, voelen en ruiken, maar ik kon niet meer bewegen, praten, eten of drinken. Alleen knipperen met mijn ogen.”
Freekje was toen 30 jaar en mama van een zoontje.
De diagnose veranderde haar leven ingrijpend. Communiceren met haar zoontje was aanvankelijk een uitdaging. Toen ze het syndroom kreeg, was Tijs nog kleuter. Lezen kon hij dus nog niet. En praten is voor Freekje juist erg lastig. “Nu - zoveel jaren later - zijn we als een team op elkaar ingespeeld. Als ik praat, begrijpt hij me als de beste. Met één oogbeweging of klank weet hij vaak al wat ik wil zeggen.”
Freekje en Tijs trekken vaak samen de stad in, maar worden dan vaak nagestaard. Freekje moedigt haar zoon aan om zich hierdoor niet te laten beïnvloeden. "We zijn gewoon moeder en zoon. Ik zeg altijd tegen Tijs: 'Laat je niet ontmoedigen, mensen kijken soms gewoon uit onwetendheid.'"
Freekje streeft ernaar om haar zoon een zo normaal mogelijke jeugd te geven. Ze doen samen gewoon leuke dingen zoals een ijsje eten, een gezelschapsspel spelen of zelfs virtueel voetballen. "Het draait allemaal om creativiteit en aanpassingsvermogen," zegt Freekje.
Veel mensen hebben misvattingen over ouders met een handicap, denkt Freekje. "Ze denken soms dat iemand in een rolstoel geen goede ouder kan zijn," zegt ze, "maar dat kan wel. Het is gewoon een weg zoeken. Ouderschap gaat niet om fysieke vaardigheden, maar om liefde en toewijding."
Volgens Freekje is Tijs een heel zelfstandige en lieve jongen. Misschien heeft haar handicap hieraan bijgedragen? Ze herinnert zich een moment in het revalidatiecentrum toen Tijs twee jaar oud was. "Ik kon niet zelf eten, maar Tijs voedde me spontaan," vertelt ze. "Op die leeftijd zou het eigenlijk andersom moeten zijn."
En ook vandaag is Tijs behulpzaam en kan hij goed voor zichzelf zorgen. Als moeder en zoon samen weggaan, is het Tijs die de bestelling plaatst, vragen stelt aan het personeel in de winkel of betaalt. “Ik ben heel trots op hem,” zegt Freekje.
Het moederschap heeft Freekje geleerd om nooit op te geven, hoe moeilijk de omstandigheden ook zijn. "Kinderen geven ontzettend veel kracht," zegt ze, "en ze leren je om te relativeren en te genieten van de kleine dingen in het leven."
Door haar verhaal te delen hoopt Freekje andere mama’s te inspireren om door te gaan, ongeacht de uitdagingen die ze tegenkomen. "Als anderen door mijn verhaal een lichtpunt vinden om door te gaan, dan is dat het grootste geschenk dat ik kan krijgen.”
Wil je meer weten over Freekje? Surf naar haar website www.teamfreekje.com of volg haar facebookpagina Team Freekje.
Veel van onze leden hebben een straf verhaal te vertellen. Wil jij je verhaal delen? Laat je gegevens hier achter.
