Leven met een onzichtbare handicap is een uitdaging voor miljoenen mensen wereldwijd. Zo ook voor Nick. Hij getuigt over zijn persoonlijke ervaringen en alles dat gepaard gaat met het leven met een onzichtbare beperking.
Leven met een onzichtbare handicap is een uitdaging voor miljoenen mensen wereldwijd. Zo ook voor Nick. Hij getuigt over zijn persoonlijke ervaringen en alles dat gepaard gaat met het leven met een onzichtbare beperking.
Als je Nick Tijssen hoort, zou je haast vergeten dat hij kampt met dyspraxie. Een aangeboren handicap, waarbij je het moeilijk hebt met fijne motoriek. "Ik studeerde voor leerkracht. De stages en het voor de klas staan gingen perfect. Maar een hoofdvak als muziek, daar slaagde ik niet in." Ook bij een job in loondienst miste Nick erkenning bij werkgevers. Toch is hij een enthousiaste, sociale veertiger die zich niet verveelt. Drie dagen per week vind je hem in een bloemenwinkel, hij staat regelmatig op het podium en houdt van grootse bouwprojecten met Lego.
Nick kampt met dyspraxie. "Dat betekent dat de coördinatie tussen het denken en het doen moeilijk is. Mijn grove motoriek is oké, maar met fijne motoriek heb ik het veel moeilijker," vertelt Nick. "Toch ben ik graag bezig met grootse bouwprojecten in Lego. Dat kan ik helemaal op mijn eigen tempo doen en dan lukt het. Zo bouwde ik al het vrijheidsbeeld van New York, het Friends-café en het kasteel van Harry Potter. Daar was ik wel even mee bezig, want het ging om 9000 steentjes."
Toch heeft Nick het doorgaans veel moeilijker met fijn werk en opdrachten die enige handigheid vereisen. Als je hem een appel laat schillen, zal je er niet veel hap meer aan hebben. "Ook groenten snijden tijdens het koken is moeilijk voor mij, net als alles samenbrengen en zorgen dat niets aanbrandt." Eten doet hij dan ook meestal bij zijn ouders. Tenminste als hij niet met vrienden heeft afgesproken om samen te koken of uit eten te gaan.
Nick woont enkele verdiepingen boven zijn ouders, zelfstandig in zijn appartement. Doordat zijn ouders in hetzelfde gebouw wonen, is het voor hen gemakkelijk om Nick te ondersteunen waar nodig. "Ik fiets en rij ook zelf met de auto. Dat is me toch gelukt, wel een beetje later dan de meeste mensen." Nick ging altijd naar het reguliere onderwijs. "Ik ging gewoon naar school tot het zesde middelbaar. Daarna wilde ik verder studeren en startte ik met geschiedenis in het hoger onderwijs. Maar dat was uiteindelijk toch niets voor mij. Ik begon daarna aan de opleiding voor leerkracht. Mijn stages en het voor de klas staan gingen perfect. Maar een hoofdvak als muziek, daar slaagde ik niet in door mijn dyspraxie. Dat was jammer. Mensen begrijpen deze handicap niet altijd. Je ziet het niet, dus dat werkt verwarrend voor mensen."
Ook toen Nick in het reguliere arbeidscircuit werkte, botste hij op moeilijkheden. Vooral omdat mensen dyspraxie niet echt begrijpen. "Zo werkte ik eens zes maanden in een supermarkt. Ik ben altijd heel open over mijn handicap. Ik had vooraf een goed gesprek met de leidinggevende, waarin ik mijn arbeidshandicap heb uitgelegd. Ik zei dat het aanvullen van rekken niet echt iets voor mij is, omdat het veel langer duurt dan wanneer iemand anders het doet. Ik kreeg toen een job aan de kassa. Dat ging perfect, want ik praat gemakkelijk met mensen. Maar omdat ik dan alleen maar de kassa kon doen, werd ik snel opzij gezet. Ik heb het daarna niet meer opnieuw geprobeerd. Mensen snappen het toch niet. Ik doe een job heel graag en op een hoogtepunt word ik geconfronteerd met mijn beperking en moet ik gaan. Als het telkens zo gaat, dan doe ik liever wat ik nu allemaal doe. En dat lukt met mijn persoonsvolgend budget."
Met dat budget betaalt Nick, naast een poetshulp, ook een coach van Onafhankelijk Leven en een persoonlijke begeleider van Mobilant. Dankzij deze diensten heeft hij ondersteuning in alle mogelijke facetten van het dagelijks leven. Om de drie maanden heeft Nick een gesprek met zijn coach van Onafhankelijk Leven. Samen bekijken ze waar er in zijn dagelijks leven verbetering mogelijk is en wat het persoonsvolgend budget daarin kan betekenen.
Daarnaast kon Nick aan de slag in de bloemenwinkel Olivia Bloom. "Ik werk hier nu al 2,5 jaar heel graag drie dagen per week. We werken met meerdere mensen met een beperking. Ik doe de kassa, maar ik ben eigenlijk allround. Ik heb veel creatieve ideeën voor projecten, zoals de Warmste Week vorig jaar. Alleen boeketten maken, doe ik niet. Daar heb je toch specifieke vaardigheden voor nodig, die met mijn dyspraxie moeilijk zijn."
Naast werken in de bloemenwinkel figureerde hij bij Studio 100. "Ik deed auditie voor een rol in de musical ’44-’45. Die rol kreeg ik niet, maar ik kwam zo wel in het bestand van Studio 100 terecht. Ik speelde zo mee in de musical Daens. Dat doe ik heel graag. Vroeger stotterde ik heel erg, maar als ik op een podium stond, dan viel dat weg. Dankzij een jarenlange therapie stotter ik niet meer. Ik heb ook totaal geen schrik van de camera. Het podium is echt mijn ding."
Nick is zo enthousiast over acteren dat hij onlangs, samen met vrijwilligers van Mobilant, een eigen toneelvereniging oprichtte: Team Anders. "Ik wil ook andere mensen met een beperking de kans geven om toneelervaring op te doen. We organiseren in augustus audities. Daarna willen we in functie van wie meedoet een tekst schrijven en werken aan podiumgewenning. We denken aan 19 spelers, van wie we hopen dat het merendeel mensen met een beperking zijn." Dat Nick zich ook de komende maanden geen moment zal vervelen, staat vast. In oktober 2024 hoopt hij met Team Anders op te treden.
Heb je zelf ook een warm verhaal, een pakkende getuigenis of een mooie ervaring die je met anderen wilt delen? Laat je gegevens hier achter. We kunnen dan samen bekijken op welke manier we jouw verhaal het best tot zijn recht laten komen.