Van 31 juli tot 3 augustus verkende ambassadeur Jonas samen met zijn goede vriendin Lieze Berlijn. Voordat Lieze en hij aan de reis konden beginnen, moesten ze op zoek naar twee vrijwilligers. Gelukkig vonden ze Els en Pauline, twee fantastische vrijwilligers, en hebben ze op enkele dagen de stad kunnen ontdekken.
“Alleen op reis zit er voor Lieze en mij niet in. Daarom begonnen wij een zoektocht naar twee vrijwilligers, want Lieze en ik zitten allebei in een elektrische rolstoel. Bovendien heeft Lieze hulp nodig om naar de wc te gaan of om zich om te kleden. We zochten dus twee mensen die ons daarmee wilden helpen. Een lastig gegeven, dachten we begin februari. Niks was minder waar, want al snel vonden we via Facebook Pauline, een studente Sinologie. Onze tweede persoon werd Els. We vonden haar zo’n maand later, nadat we een zoekertje hadden geplaatst op de reissite Wegwijzer.be.
We boekten ons hotel: het Ibis Budget Hotel Alexanderplatz. We wisten dat zij beschikten over rolstoeltoegankelijke kamers. We besloten met de trein te reizen: deels om milieuredenen, deels om zeker te zijn dat onze rolstoelen in goede toestand arriveerden in Berlijn. We zochten specifieke tickets voor rolstoelgebruikers en hun assistenten. Ik besloot al snel om dit aan het loket in het station van Leuven na te vragen. De mevrouw aan het loket had bijna vier uur nodig om de tickets voor Lieze, mezelf, Els en Pauline te boeken. Niet omdat ze niet wilde helpen. Het systeem werkte gewoon niet mee. De ene bug na de andere verscheen op haar scherm. 2 rolstoelen op één trein. Computer says no. Begeleiders gratis. Computer says no. Na talloze pogingen met daartussen vele telefoontjes kwam de mevrouw achter het loket eindelijk met een oplossing. Na vier uur had ik de tickets die ik wilde. Lieze reserveerde de assistentie, maar ook dat liep niet van een leien dakje.”
“Hoewel het een lange reisdag was, verliep ons vertrek relatief soepel. Of toch bijna... Ter hoogte van Aken gebeurde er iets onverwachts, wat een grote indruk naliet. Paulines rugzak met haar gsm en identiteitsdocumenten werd gestolen. Het gebeurde zo snel. Niemand had iets gezien. Een serieuze klap. Gelukkig vonden we tegen dat we in Berlijn aankwamen onze vrolijkheid weer terug.”
“Bij aankomst in Alexanderplatz, besloten we om eerst naar het hotel te gaan om onze bagage af te zetten. Aan de receptie van het hotel kregen we na mijn betaling de codes voor onze kamerdeuren, evenals een sleutel voor de aangepaste badkamer aan de overkant van onze kamers. De twee rolstoelkamers bevonden zich naast elkaar in een aparte gang. Erg handig. Els en Lieze deelden een kamer, Pauline en ik sliepen op de andere. Elke kamer had een kleine badkamer, maar Lieze en ik hoefden alleen maar de gang over te steken om gebruik te maken van de ruime aangepaste badkamer.
Daarna gingen we eten in een vegetarisch Vietnamees restaurant, Kim 999, vlakbij het hotel. Het was tenslotte al zes uur gepasseerd. De curry was overheerlijk. Met volle magen namen we een bus (met twee rolstoelplaatsen!) richting Tiergarten voor een avondwandeling. Eerst liepen we door het gigantische en mooie park, waarna we uitkwamen aan de Brandenburger Tor. Na wat foto's wandelden we langs de boulevard met chique hotels, ambassadegebouwen en musea. Terwijl het donker werd, wandelden we terug naar het hotel en realiseerden we ons dat we al een groot deel van Berlijn hadden gezien, zonder dat we het doorhadden. Geweldig! Met Els en Pauline die we voor de reis maar een keer in het echt hadden gezien vormden we nu al een toffe groep. Het was alsof we na de eerste dag elkaar al heel lang kende.”
“Na een goed ontbijt begonnen we de tweede dag met een alternatieve gegidste toer. We zagen delen van de stad waar een toerist normaal niet zou komen. De gids was een enthousiaste Amerikaan die vijf jaar in Berlijn woont. Na de tour gingen we naar Checkpoint Charlie, wandelden we langs een stuk van de Berlijnse Muur en aten we een dessertje langs de Spree in de zon. Uiteindelijk sloten we deze dag af met een pasta op Alexanderplatz, en kwamen we om half negen terug toe op het hotel, moe maar voldaan (en met een bijna lege batterij van mijn rolstoel).”
“Op de derde dag wilden we een boottocht doen of een bezoek brengen aan het museum Pergamon, afhankelijk van wat haalbaar was. Helaas vonden we geen toegankelijke boot en mocht niemand nog binnen in het museum. We zijn dan kort in de Berliner Dom geweest en genoten van het uitkijkpunt bovenop het Humboldt Forum. In de namiddag wilden we de Reichstag bezoeken, maar ook dat viel in het water door de lange wachtrijen. We wilden geen uren verliezen, dus wandelden we door naar de Joodse gedenkplaats, waar we met onze rolstoelen nét tussen geraakten.
Eindigen deden we met een ijsje aan de Potzdammerplatz, een bezoekje aan het Sony-center en een ander uitzichtpunt dat zich op 78 meter hoogte bevond. Het gebouw leek wel uit New York te zijn geplukt. Een lift bracht ons 24 verdiepingen omhoog in nog geen 10 seconden. Het leek wel een attractie op zichzelf.”
“Reizen zit al van jongs af in mij. Berlijn was dan ook niet mijn eerste citytrip, en zal ook niet mijn laatste zijn. Ik ging al naar Rome, Londen, Barcelona, Lissabon, en tal van andere steden. Een stad die ik graag aan mijn lijst wil toevoegen, is Kopenhagen. Misschien volgend jaar? Maar met de trein zal ik niet snel meer reizen, althans niet internationaal. De volgende citytrip zal dus weer met het vliegtuig zijn. Ergens vind ik dat doodjammer, want ik wil minder vliegen. Toch weet ik uit ervaring dat het boeken van een vliegreis met assistentie vlotter verloopt. Zolang de NMBS Internationaal dit online onmogelijk maakt, zal ik dit niet opnieuw proberen. Noch Lieze, noch ikzelf hebben daar nog zin in."
