Maak kennis met Stefanie Leekens
Medewerker Advieslijn & Communicatie
"Fight for the things that you care about. But do it in a way that will lead others to join you."
Wat doe je voor Onafhankelijk Leven?
Ik werk bij de advieslijn, maar ook als communicatiemedewerker. Via mail of telefoon beantwoord ik vragen over het persoonsvolgend budget (PVB) en persoonlijke-assistentiebudget (PAB). Ik schrijf ook artikels over alles wat met die budgetten te maken heeft. De artikels van mijn collega’s redigeer ik en plaats ik op onze website. Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor de Facebook en Instagram van onze organisatie en zorg ik ervoor dat de nieuwsbrief tweewekelijks in je mailbox belandt.
Wat is je grootste talent?
Ik heb een aanstekelijk enthousiasme en hou ervan om mensen te verbinden. Dan maak ik ook al eens een flauw mopje. (Dat helpt altijd, toch?) Ben ik écht gepassioneerd over iets? Dan is er geen stoppen meer aan en blijf ik gaan.
Hoe ben je betrokken bij Onafhankelijk Leven vzw?
Een beetje eigenzinnigheid, daar hou ik wel van! Naar het secundair kunstonderwijs gaan, verhuizen van hartje Limburg naar Gent, twee honden adopteren, in alle stilte trouwen… Het waren levenskeuzes waar familie en vrienden met grote ogen naar keken. Toch heb ik geen seconde spijt van de beslissingen die ik in mijn leven nam. Ik geloof er steevast in dat op jezelf vertrouwen en je intuïtie volgen onmisbaar zijn op ieders levenspad. Daarom vind ik het zo belangrijk dat iedereen eigenzinnige keuzes mag maken, ook mensen met een handicap. Onafhankelijk Leven maakt actief werk van die gedachte en zorgt ervoor dat mensen met een handicap zelf kunnen beslissen hoe, waar, wanneer en door wie ze ondersteund worden. Daar werk ik zeer graag aan mee.
Kan je iets over jezelf vertellen?
Opgegroeid in Limburg maar al meer dan tien jaar trotse inwoner van Gent waar ik samenwoon met mijn partner en twee honden.
Wil je mijn grootste glimlach zien? Neem me dan mee naar een feestje vol opzwepende reggaeton, bachata en andere latin muziek. Daar leef ik mij helemaal uit. Ik verzin wellicht een variant op sommige danspasjes. Met een handicap aan mijn rechterschouder en -arm moet je soms creatief zijn om bepaalde moves te evenaren, maar dat blijkt in de praktijk niet echt een probleem.
Maar het kan ook niet altijd ‘feest’ zijn. Door een chronische ziekte moet ik het soms wat kalmer aan doen. Gelukkig geniet ik ook intens van rustigere avonden: een pizza in de zetel eten, een true crime documentaire bekijken of bijbabbelen met vrienden. Al leidt dat laatste niet altijd tot een rustige avond, maar tot luidkeels lachen of tot pittige discussies.
