Van de ene dag op de andere moest Dirk zijn job en sportieve hobby’s vaarwel zeggen. 9 jaar geleden krijg hij onverwacht een herseninfarct en geraakte verlamd aan zijn linkerkant. Als ambassadeur van Onafhankelijk Leven wil hij de samenleving toegankelijk maken.
In oktober 2013 veranderde het leven van Dirk Schockaert (48) compleet. “We waren op weekend toen ik, zonder enige aanwijzing, ineens een herseninfarct kreeg. In het ziekenhuis belandde ik in een coma. Ik werd pas enkele weken later wakker en kon niets meer, zelfs niet meer slikken.”
Voor Dirk startte een lange revalidatieperiode: “Meer dan een jaar leefde ik in een kleine ziekenhuiskamer van het UZ in Gent. Dat voelde aan als een gevangenis en mentaal ging het erg slecht met mij.”
Voordien was Dirk een actieve man. Hij was woordvoerder en communicatieverantwoordelijke van De Lijn in West-Vlaanderen. Daarnaast sportte Dirk graag. “Ik hield ervan om te gaan lopen. Dat vond ik heerlijk. Gewoon mijn sportschoenen aandoen en ik was weg. Nu heb ik voor alles hulp nodig en ben ik altijd afhankelijk van assistentie”, vertelt Dirk.
Praten in scholen, ziekenhuizen en met politici
“Mensen zeggen me: ‘je leert het aanvaarden’. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Elke dag opnieuw bots ik op mijn grenzen, omdat de maatschappij zo ontoegankelijk is.”
Daarom werd Dirk ambassadeur bij Onafhankelijk Leven: “Samen strijden we voor de rechten van personen met een handicap om net als iedereen anders te kunnen deelnemen aan de maatschappij. Ik ga mee betogen, neem deel aan acties en ga soms praten in het parlement.”
“Regelmatig ga ik ook praten in scholen of ziekenhuizen. Dan vertel ik aan verpleegkundigen hoe ze kunnen omgaan met mensen met een niet-aangeboren hersenletsel zoals ik.”
Rolstoelvriendelijke stranden en wandelingen
Daarnaast is Dirk actief in het adviescomité van Inter, het Vlaams expertisecentrum toegankelijkheid. “Ik ben er fier op dat het strand van Zeebrugge nu rolstoeltoegankelijk is. In de zomer kan je er een strandrolstoel uitlenen en krijg je assistentie van een jobstudent. Er is ook een toegankelijk toilet.”
“Het is er heerlijk om te gaan zwemmen. In het water voel ik me het minst van al gehandicapt”, vertelt Dirk. Ondertussen hebben alle badplaatsen aan onze kust in de zomer een rolstoeltoegankelijke strand.
Ook in Brugge werkt Dirk mee om activiteiten toegankelijk te maken: “Als de stad een activiteit organiseert, dan ga ik uittesten of die wel degelijk rolstoeltoegankelijk is. Onlangs heb ik de winterwandeling uitgetest en de knelpunten doorgegeven. De stad past dat dan vervolgens aan zodat andere rolstoelgebruikers na mij geen drempels tegenkomen onderweg.”
Wachten op een aangepaste woning
Dirk woont nu in Oost-Vlaanderen: “Dat is niet mijn keuze, ik wil liever terug in Brugge wonen. Maar voorlopig is er geen plaats voor mij. Ik wacht al 4 jaar op een sociale woning. Maar het ziet er niet goed uit, het kan nog jaren duren vooraleer het aan mij is.”
Vroeger had Dirk een druk leven met veel sociale contacten, maar door zijn verhuis heeft hij veel minder sociale contacten. “Vandaag leid ik een kluizenaarsbestaan. Maar ook dat word je gewoon. Gelukkig kan ik zelf korte uitstapjes maken met mijn scootmobiel. Ik ga zelf boodschappen doen en maak dagelijks een wandeling. Overal waar ik kom, in de supermarkt of bij de bakker, krijg ik hulp om mijn boodschappen te doen. Die menselijke warmte doet mij deugd.”
‘Mijn vrienden nemen me overal mee naartoe’
“Veel vrienden van vroeger zijn er nog steeds voor mij. Die hebben me niet laten vallen. Om de zoveel weken maken we een uitstap op dinsdagavond. Dan komen ze me halen om iets te gaan eten. Volgende keer gaan we naar de cinema. En elk jaar gaan we samen een weekend weg”, vertelt Dirk.
“Mijn vrienden doen veel moeite voor mij. Daar ben ik dankbaar voor. Ze nemen me overal mee naartoe, ook naar plaatsen die niet rolstoeltoegankelijk zijn. Soms is het lachen als je ziet hoe ze me binnendragen, soms op risico van eigen leven.”
Het enige breekpunt? “Als er geen toegankelijk toilet is, dan kan ik niet mee. Daarom heb ik een lijst gemaakt van toegankelijke cafés in de meeste steden van West-Vlaanderen. Voordat we ergens naartoe vertrekken, zorg ik ervoor dat ik weet waar er een toegankelijk toilet is.”
Als ambassadeur wil Dirk andere mensen met een beperking inspireren. “Geef niet op. Blijf op dezelfde nagel kloppen. Dat is ons lot, om eerlijk te zijn. Maar als we allemaal samen blijven opkomen voor onze rechten, dan verandert dat hopelijk op een dag.”
Vertel ook je verhaal
Veel van onze leden hebben een straf verhaal te vertellen. Wil jij je ervaring delen met andere leden van Onafhankelijk Leven? Laat je gegevens hier achter.
