De Vlaamse Regering verklaarde in haar regeerakkoord in september dat ze de wachtlijsten zo snel mogelijk zal terugdringen. Hiervoor ging men budget vrijmaken zodat alle mensen met een handicap zo snel mogelijk een op maat gesneden persoonsvolgend budget krijgen. Mooie woorden. Wat stellen we bijna twee seizoenen later vast? Dat budget komt er niet en daarnaast zijn er nog verschillende andere problematische maatregelen. Wanneer gaat deze regering mensen met een handicap eindelijk eens serieus nemen?
Blus eens een brand met een waterpistool
Het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap becijferde voor de verkiezingen dat er 1,6 miljard euro nodig is om de wachtlijsten op te lossen en voldoende hulpmiddelen te voorzien. De regering maakte 270 miljoen euro vrij. Of volgens onze cijfers: 220, want in die 270 miljoen zitten al 50 miljoen euro besparingen. Of hoe je met een waterpistool een brand moet blussen.
Met het huidige budget kan de regering zelfs niet aan haar wettelijke verplichtingen voldoen. Vervelend. Gelukkig vond men een oplossing: als je niet voldoet aan de wet, laten we dan de wet aanpassen. Jongeren die vandaag in een voorziening (MFC) verbleven en vanaf 18 jaar recht hadden op een persoonsvolgend budget kregen de droge mededeling dat dit pas vanaf 21 zou ingaan. Sommigen hadden al tal van voorbereidingen getroffen om zelfstandig te gaan wonen of werken. Wie zijn contract met een MFC had opgezegd is eraan voor de moeite. Die valt zonder budget. Dat de regering voordien had verklaard dat je recht had op een persoonsvolgend budget wordt netjes naast zich neergelegd. Technisch gezien gaat het hier niet om een besparing maar om een besparing. De jongeren moeten maar wat langer wachten op hun budget.
Daarnaast besliste de regering in eenzelfde besluit om de procedure 5/7-7/7 voor woonondersteuning af te schaffen. Met deze procedure had je als ouder vroeger de garantie dat je ook recht had op woonondersteuning in een voorziening wanneer dit nodig zou zijn. In praktijk zien we heel wat oudere ouders die tijdens het weekend voor hun kind met een handicap zorgen, maar zich nu de vraag stellen wat er gebeurt als ze dit niet meer kunnen. Het recht op zorg is niet langer gegarandeerd. Zal er budget bijkomen als hun kind meer zorg nodig heeft? Wanneer vragen ze dan best een herziening aan? Of gaat dat dan lukken via de noodprocedure?
Op korte termijn geven deze maatregelen de minister wel wat tijd, maar na verloop van tijd komen deze vragen onvermijdelijk weer boven.
Maatschappelijke crisis
Op 5 maart betogen de vakbonden tegen het besparingsbeleid van de regering en de impact op de tewerkstelling in de sector. Voor Onafhankelijk Leven gaat het veel verder. Dat mensen in de sector daarbij goede arbeidsomstandigheden moeten hebben, steunen we. Voor ons staat de persoon met een handicap centraal. Jaarlijks stijgt het aantal personen met een handicap met 3%. Ofwel heeft deze Vlaamse regering het niet door of ze wil het niet zien, maar we stevenen op een maatschappelijke crisis af. Wie een handicap heeft, laten we in de kou staan. We rekenen op een netwerk van vrijwilligers en familieleden die mensen met een handicap ondersteunen. Als dit in Afrika gebeurt, spreken we over a failed state. Een staat die niet meer voor zijn mensen kan zorgen.
Vlaanderen, laat het niet zover komen. We doen vanuit Onafhankelijk Leven een oproep aan alle politici om hun huiswerk opnieuw te doen, het regeerakkoord na te komen en elke persoon met een handicap serieus te nemen. En kom niet af dat we ook nog eens op het zorgbudget van mensen met een handicap moeten besparen. Dat zou écht een brug te ver zijn.
