Vrijdag betogen de vakbonden met de ‘witte woede’ tegen de persoonsvolgende financiering (PVF). Dat systeem zorg er vandaag voor dat volwassenen met een handicap een zorgbudget van de overheid krijgen waarmee zij zélf hun ondersteuning kiezen. Maar de echte onvrede vandaag bij mensen met een handicap gaat hélemaal niet over het PVF. Het gaat er wel over dat meer dan 20.000 mensen vandaag een zorgbudget nodig hebben, maar er geen krijgen.
Sinds gisteren kennen we die nieuwe cijfers en is het nóg duidelijker. Vakbonden betogen naast de kwestie, ze zouden beter focussen op het échte probleem: de wachtlijst.
Meer dan 20.000 kinderen en volwassenen krijgen nog áltijd niets
Twee jaar geleden maakte de regering de omslag naar persoonsvolgende financiering. Een ‘rugzakfinanciering’ waarbij mensen met een handicap zelf het budget in handen krijgen. En de voorzieningen dus niet meer rechtstreeks gesubsidieerd worden. Uiteraard sputtert het systeem hier en daar, maar het werkt. Dat blijkt nu ook uit de nieuwe cijfers die gisteren in het parlement zijn vrijgegeven.
De trend is gezet. Meer mensen die nu starten kiezen ervoor om zelf hun ondersteuning te organiseren, in hun eigen omgeving. Dat mensen met een handicap nu zélf kunnen beslissen, is dus een goed principe. Dat de vakbonden meer budget vragen voor mensen met een handicap is oké. Dat ze hen hun keuzevrijheid willen afpakken niet.
En wat doen we met de 20.000 kinderen en volwassenen die vandaag helemaal niets van ondersteuning hebben? Zij kregen allemaal het signaal van de overheid: ‘ja, jij hebt een budget nodig. Maar momenteel is daar geen geld voor.‘
Maak ondersteuning afdwingbaar voor de rechtbank
Het persoonsvolgend budget is een goed systeem. Als je er toegang tot hebt. Zo’n systeem invoeren voor kinderen? Fantastisch. Behalve als je erop moet wachten. Een heel ander systeem invoeren? Waarom ook niet?
We praten over alle systemen en hoe die beter kunnen. Maar nooit hebben we gepraat over een afdwingbaar recht op assistentie. Het recht op zorg. Een recht op ondersteuning.
Ons Vlaams beleid voor personen met een handicap maakt goede systemen, maar het staat stil. Als een ezel die niet vooruit wil. Zolang kinderen en volwassenen moeten wachten op assistentie of zorg staan we stil als samenleving. Dan mogen we nog zoveel systemen maken. Het heeft geen zin.
De volgende stap vooruit is een wet die het recht op assistentie afdwingbaar maakt. Die mensen de kans geeft om, wanneer ze verzuipen in een systeem, naar een rechtbank te stappen om daar hun gelijk te krijgen. Een wet die de volgende Vlaamse regering dwingt de wachtlijsten voor mensen met een handicap op te lossen.
