Op een zonnige voormiddag in april ging coach Johanna de eindafrekening doen bij een overleden budgethouder. Wanneer iemand die werkt met een budget overlijdt, moeten er spijtig genoeg altijd administratieve zaken in orde gebracht worden. Het werd een speciale voormiddag met verdriet maar ook met mooie verhalen. Coach Johanna vertelt.
Verdriet en cijfers
Een eindafrekening doen is pijnlijk. Het is triest want er is diep verdriet door het verlies. Lijnrecht tegenover die intense emoties staan cijfers, papieren en betalingen die nog moeten gebeuren om het budget correct af te sluiten. Als coach help ik ook daarbij zodat de familie zich tenminste niet moet bezig houden met praktische zaken in die moeilijke periode. Maar zo’n situaties laten mij niet onbewogen. Deze keer zeker niet.
Miguel was één van mijn eerste budgethouders toen ik startte als coach en ik ging er al een aantal jaar langs om te helpen bij het beheer van zijn persoonsvolgend budget (PVB). Het voelde vreemd aan om deze samenwerking ‘af te sluiten’. Toch was dit gesprek anders.
Over een eigenzinnige man, een liefdevolle moeder,…
De dag was zonnig en het was koud. Uit voorzorg en met de coronamaatregelen in gedachte zaten we in de tuin, met een dikke winterjas aan. Er werden prachtige verhalen verteld van een zeer intelligente man met een enorme culinaire kennis en een voorliefde voor bioproducten. Hij was ook een fervente ARTE-kijker. ‘Zelfs als je dom bent, kan je slim worden door naar ARTE te kijken’, zei hij.
De laatste jaren moest Miguel wegens gezondheidsredenen veel tijd in bed doorbrengen. Maar zijn mama Francine, een trotse Oostendse, stond andermaal voor hem klaar, zoals ze al deed sinds hij door een motorongeval 17 jaar geleden met een zware handicap door het leven moest gaan. En dat, ondanks haar eigen lichamelijke klachten. ‘Als er iets was dan ging ik voor hem door het vuur, met stok en al’, vertelde Francine. Het was een energie die ze beiden in zich hadden.
En Miguel die maakte zich op zijn beurt zorgen om zijn moeder. ‘Als er iets is, laat het weten hé’, kon Miguel zeggen vanuit zijn bed.
… en een engel van een assistente
Er was ook het verhaal van Jeanne, zijn assistente die in 2018, niet lang nadat ze als Afrikaanse in België aankwam, voor hem kwam werken. Jeanne was bij het gesprek aanwezig. Zij was als ‘zijn grote zus’. Ze was ‘comme une ange’ die in hun leven kwam, vertelde Francine. Jeanne is van opleiding boekhoudster maar ontpopte zich als een fantastische verpleegster en een geweldige kokkin die de culinaire aanwijzingen vanuit het bed van de Miguel perfect opvolgde en onder zijn supervisie heerlijke gerechten op zijn bed toverde.
Door haar komst werd het leven voor Francine, ondertussen 84, draaglijker. Ze kon meer loslaten en Miguel kreeg de aandacht, de nabijheid, de warmte, de zorgen, de heerlijke gerechten en zijn dagelijkse uitgebreide doucheritueel,… Al de dingen waarvan hij zo genoot tot op het einde.
Francine zei me: ‘On a tout fait, avec le cœur. C’est ça qui compte!’ (We deden alles met hart en ziel. Dat is wat telt.) Het was een triest maar ook een mooi en warm gesprek. Hier werd een verhaal geschreven dat getuigt van intense liefde en dat me steeds zal bijblijven.
