Gabria heeft het syndroom van Down, is 19 jaar en wil een gewoon leven. Net als haar leeftijdsgenoten naar de dansles, toneel spelen en verder studeren. Dat kan ze nu, dankzij de hulp van haar assistent. Ze kan nu eindelijk een eigen leven uitbouwen. Gabria en haar familie hebben wel 16 jaar lang moeten wachten op die kans.
16 jaar hebben jullie moeten wachten op een budget. Hoe voelde dat?
Mama Tiney: ‘Zo lang wachten op hulp waar je recht op hebt was heel moeilijk. Terwijl we wachtten, zagen we Gabria sociaal kwetsbaar geworden. Ze kreeg geen kans om aan te sluiten bij activiteiten met leeftijdsgenoten. Daardoor werd ze communicatief steeds onhandiger. Ze kreeg gewoonweg niet voldoende kans om te oefenen.
Gabria besefte ook dat haar beperking haar dingen ontnam. Waarom kan zij niet gewoon zoals iedereen naar de bib? De dansles? De turnkring? Of boodschappen doen om iets lekkers te koken? Een vakantiejob? De bus nemen? Met de fiets naar school? Gabria weet dat ze soms verstrooid zomaar een kruispunt oversteekt. Met toeterende auto’s als gevolg. Ze beseft dat ze de weg naar de bib vergeet. Dat ze de tijd niet in het oog kan houden en daardoor de bus mist. Dat ze vergeet om haar aan haar boodschappenlijst te houden en dan te weinig geld heeft aan de kassa.
Gabria beseft dat ze héél veel kleine dingen nét niet alleen kan. En daardoor thuis móet blijven. Langzaamaan vereenzaamde ze. Een eigen budget om een assistent aan te nemen zou voor Gabria deuren openen. Het was alleen wachten tot die kans eindelijk kwam. Ook op onze familie en op mezelf woog het wachten zwaar.
Na zoveel jaren wachten kreeg Gabria dan eindelijk een budget. Hoe reageerden jullie?
In de loop van januari kregen we een brief dat Gabria in maart 2019 een PAB (persoonlijk assistentiebudget) zou krijgen. We reageerden met euforie maar ook met ongeloof. We zouden het pas echt geloven wanneer Gabria effectief een budget op haar rekening zou staan hebben.
Maar ook dat gebeurde. Met de hulp van de coach van Gonda Geeroms startten we op en ze staat ons steeds met raad en daad bij. Gabria kon eindelijk beginnen met haar eigen leven uit te bouwen.
Wat kan Gabria dan nu doen dat vroeger niet kon?
Met hulp van haar assistent kan Gabria nu wel op stap gaan en een vrijetijds-,studenten- en professioneel leven uitbouwen. Ze komt dagelijks terecht in communicatiesituaties. Zo studeert ze in Gent, gaat naar toneelrepetities en heeft vorige week voor het eerst vrijwilligerswerk gedaan op een straatkunstfestival.
Ze heeft wel nog een lange weg te gaan want onlangs werd ze voor een dansopleiding geweigerd omdat ze niet sociaal genoeg is. Tja, 19 jaar zonder assistent trek je niet zomaar recht in een paar maanden!
Heeft de nieuwe situatie ook iets veranderd aan jullie als familie?
Jazeker! Ik heb nu eindelijk het gevoel gewoon mama te kunnen zijn, zalig! Ik heb zelf CVS en kan nu meer zorg dragen voor mijn eigen gezondheid.
Ons gezin kent ook meer samenhang want we kunnen nu samen activiteiten doen zonder te vertragen voor Gabria. Zij verplaatst zich nu op haar eigen tempo met hulp van haar assistent. Het feit dat Gabria na al die jaren uit haar sociaal isolement kan treden, maakt ons allemaal ongelooflijk blij.
We ervaren wel nog angst en onzekerheid want zolang haar PAB niet is omgeschakeld naar een PVB weten we eigenlijk niet wat er boven ons hoofd hangt en of men haar de kansen die ze nu krijgt niet (deels) zal ontnemen…
En heeft Gabria ook nog verdere plannen?
Ja, Gabria kan nu naar de toekomst kijken. Naast studeren in Gent wil ze er ook op kot gaan. Zo snel mogelijk zelfs. Momenteel zoeken we uit wat de mogelijkheden zijn.
Later, wil Gabria trouwen en samen in een huisje wonen met haar huidige lief, die dan later haar man wordt. Eigenlijk allemaal gewone dingen die iedere jongere van haar leeftijd wil.
