“Toen ik 6 jaar was, was ik ongelukkig omdat ik niet naar school mocht samen met de ‘normale’ kinderen. Vandaag wil ik nog steeds dezelfde dingen kunnen doen als anderen”, vertelt Sofie. “Als ambassadeur van Onafhankelijk Leven wil ik opkomen voor de rechten van mensen met een beperking.”
Sofie Fiddelaers (46) is geboren in Limburg. Door een zuurstoftekort tijdens de geboorte is de linkerkant van haar lichaam spastisch en heeft ze problemen met stotteren. Maar Sofie is een optimist en een doorzetter, dus stippelde ze haar eigen weg uit.
'Ik wilde naar een gewone school, maar dat kon niet'
“Als kleuter ging ik naar het buitengewoon onderwijs. Maar ik wilde liever naar een gewone school kunnen gaan en bij de ‘normale’ kinderen kunnen zijn. Bovendien mochten mijn zus en mijn neefjes elke middag bij mijn grootouders gaan eten en ik kon daar niet bij zijn omdat mijn school te ver weg was”, vertelt Sofie. “Ik was een vrolijke kleuter, maar dat maakte me erg verdrietig.”
Daarom ging de mama van Sofie op zoek naar een gewone school in de buurt. “We vonden een school waar ik naartoe mocht, op voorwaarde dat mijn mama de hele dag bij mij zou blijven om me te helpen als dat nodig is. Dat was natuurlijk niet mogelijk, dan kon zij niet meer gaan werken!”
“Gelukkig kon ik in het weekend naar Akabe, de scouts waar kinderen met en zonder beperking samen kunnen spelen. Daar genoot ik van! Ik ben er lid gebleven tot mijn 25ste. Ik heb er veel vrienden en vriendinnen gemaakt die me mee op stap namen en waar ik mocht blijven slapen. Ze namen me overal mee naartoe, dat vond ik heel tof.”
Zelfstandig wonen en leven
Sofie wilde graag haar secundair diploma behalen: “Maar in Limburg was er alleen bijzonder onderwijs voor kinderen met een verstandelijke handicap. Daarom ging ik op internaat, helemaal in Wetteren. Elke vrijdagavond zat ik 4 uur op de bus naar huis. En op zondagnamiddag moest ik dat traject in de omgekeerde richting doen. Mijn halve weekend bracht ik door in de bus.”
“Ook de lessen waren heel zwaar, want ik had nooit geleerd om huiswerk te maken of om te studeren. Maar ik ben een doorzetter en het is gelukt, ik heb mijn diploma gehaald.”
Toen Sofie afstudeerde, wilde ze zelfstandig gaan wonen. “Daar schrokken mijn ouders van. Ze dachten dat me dat niet zou lukken. Ze stelden zelfs voor om hun huis te verbouwen, zodat ik er kon blijven. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde mijn eigen plekje om te wonen.”
Sofie trok naar een trainingshuis in Edegem. “Ik kreeg daar 2 jaar de tijd om te leren op eigen benen te staan, maar na 9 maanden zeiden mijn begeleiders al dat ik er klaar voor was. Net op dat moment kwam er een appartement vrij bij Focus in Gent.”
‘Wachten op de budgetverhoging waar ik recht op heb’
Sofie woont al 22 jaar in haar eigen stekje in Gent. “Eerst woonde ik er alleen, daarna ben ik gaan samenwonen met mijn vriend. Ik woon hier graag en ik kan hier 24/24 bellen als ik zorg nodig heb. Alle hulp binnenshuis kan ik betalen met mijn budget. Maar er blijft niets over om assistentie te betalen voor activiteiten buitenshuis. En dat is jammer, want eigenlijk ben ik wel een bezige bij.”
Gelukkig heeft Sofie een netwerk van vrienden en vrijwilligers die haar helpen. “Ik ben hen erg dankbaar voor alle hulp, maar ik probeer zoveel mogelijk mijn plan te trekken. Ik vind het vervelend om hen altijd in te schakelen om boodschappen voor me te doen of om me ergens naartoe te brengen.”Sofie heeft een budgetverhoging gevraagd: “Ik kreeg een brief waarin staat dat ik recht heb op een hoger budget. Helaas zit ik in prioriteitengroep 3, dus het kan wel 15 jaar duren vooraleer ik dat budget ook zal krijgen. Maar ik zou dat graag nu ontvangen. Ik wil graag nu leven, niet pas binnen 15 jaar.”
'Ik weet goed wat ik wil'
Als ambassadeur van Onafhankelijk Leven wil Sofie graag aandacht vragen voor de vele drempels die mensen met een beperking dagelijks ondervinden. “Heel wat gebouwen en winkels zijn niet toegankelijk met mijn rolstoel. En vaak vind ik nergens een toegankelijk toilet in de buurt”, stelt Sofie vast.
Sofie wil haar stem laten horen. Daarom gaat ze regelmatig spreken voor het parlement en is ze actief in het kernteam van de wijk en in de lokale politiek.
“Wij worden nog te vaak in een hokje geplaatst, terwijl ik vind dat wij overal zouden moeten bijhoren. Het is niet omdat ik in een rolstoel zit, dat ik dom ben”, zeg Sofie. “Mensen denken dat echt nog heel vaak, dat ik niet in staat zou zijn om zelf beslissingen te nemen of om zelf keuzes te maken. Terwijl ik heel goed weet wat ik wil.”
Vertel ook je verhaal
Veel van onze leden hebben een straf verhaal te vertellen. Wil jij je ervaring delen met andere leden van Onafhankelijk Leven? Laat het ons weten!
