De Vlaamse regering geeft jaarlijks in de Septemberverklaring een overzicht van de grote maatschappelijke uitdagingen en legt uit hoe ze deze problemen wil aanpakken. Volwaardige ondersteuning van mensen met een handicap is blijkbaar geen grote maatschappelijke kwestie voor onze regering.
De strijd van Joke
Na het overlijden van Joke Mariman kwam de stem van mensen met een handicap die wachten op ondersteuning nochtans uitgebreid in de media. Joke gaf de strijd op omdat ze niet genoeg budget had om kwaliteitsvol te kunnen leven.
En Joke is niet alleen. Shanna Wouters gaf helaas hetzelfde signaal. Ook zij krijgt niet de ondersteuning waar ze recht op heeft. Geen kwaliteit van leven zorgt ervoor dat ze euthanasie overweegt.
Duizenden mensen wachten
Vandaag wachten 17.000 mensen met een handicap op een persoonsvolgend budget (PVB). Na een lange en complexe procedure erkende de overheid dat zij dit budget nodig hebben om een kwaliteitsvol leven te kunnen leiden. Maar vandaag maakt de overheid onvoldoende middelen vrij waardoor mensen op een wachtlijst komen.
Wie de procedure doorloopt en recht heeft op een persoonsvolgend budget, wordt ingedeeld in één van de drie prioriteitengroepen. Wie in priorgroep 1 terecht komt, de zogenaamd meest dringende groep op de wachtlijst, krijgt binnen de 18 maanden een persoonsvolgend budget.
“Het is de verdienste van deze regering om priorgroep 1 van de PVB-wachtlijst weg te werken. Dat is zonder meer een goede zaak. Minister-president Jan Jambon beweert echter in de Septemberverklaring dat de regering duidelijk perspectief biedt aan burgers. De 17.000 wachtenden in priorgroepen 2 en 3 denken daar vast anders over. Sommigen wachten al 20 jaar op de beloofde ondersteuning,” zegt Dave Ceule, directeur van Onafhankelijk Leven.
Een budget voor alle wachtenden
De Vlaamse regering beweert via priorgroep 1 een oplossing te bieden aan de mensen met de dringendste ondersteuningsnoden. Maar de mensen in de twee andere priorgroepen doorliepen evenzeer de aanvraagprocedure en de overheid erkende dat zij nood hebben aan een budget voor hun ondersteuning. Ze komen echter in de "minder dringende" priorgroepen terecht omdat ze bijvoorbeeld nog een beroep kunnen doen op hun persoonlijk netwerk. De overheid verwacht dat mantelzorgers blijven zorgen totdat ze niet meer kunnen.
De woorden van Joke blijven klinken
Het aantal mensen met een handicap groeit elk jaar. Maar de 17 000 mensen op de wachtlijst kunnen geen protestmars in Brussel organiseren. Ze proberen gewoon te overleven. Joke Mariman had de moed om haar verhaal in de media te vertellen en om langs te gaan bij minister Hilde Crevits. Haar laatste woorden blijven nazinderen:
“Als ik kon toveren... zouden mensen met een handicap niet anders leven dan mensen zonder handicap. We zouden allemaal dezelfde keuzes hebben: wanneer we opstaan, gaan slapen, eten en drinken, boodschappen doen en uitjes maken.
Als ik kon toveren... zouden mensen met een handicap niet bij de overheid moeten smeken voor een budget om zorguren te kunnen "kopen". Gewoon om te kunnen leven zoals iemand zonder handicap.”
Een oproep tot daadkracht
“Het overlijden van Joke heeft veel mensen geraakt. Haar verhaal symboliseert de strijd die veel mensen met handicap voeren om hun ondersteuning geregeld te krijgen. We horen minister-president Jambon in Terzake beloven dat de aanvraagprocedures voor budgetten verder hervormd zullen worden. Onafhankelijk Leven hoopt dat de beloftes zich concreet zullen vertalen in meer kwaliteit van leven voor mensen met een handicap,” besluit Dave Ceule.
Inclusie is een mensenrecht
“Zowel de Verenigde Naties als de Europese Unie erkennen dat handicap één van de grootste uitdagingen van de toekomst zal worden. Hoeveel Jokes zijn er nog nodig vooraleer de Vlaamse regering ook inziet dat handicap een maatschappelijke uitdaging is? Het recht op ondersteuning en het recht op een inclusief leven zijn mensenrechten. Het is hoog tijd dat warm Vlaanderen daar werk van maakt.”
Blijf op de hoogte
Op de hoogte blijven van ons beleidswerk? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
