Hoe zal de exitstrategie eruit zien voor mensen met een handicap? Sebastian vertelt hoe hij de exitstrategie ervaart en met welke vragen hij blijft zitten.
De zorgen van Sebastian
Ik ben Sebastian, vader van 2 kinderen in co-ouderschap en tetrapleeg. Dat betekent dat ik aan mijn 4 ledematen verlamd ben. Daarom heb ik in het dagelijks leven verschillende assistenten die mij helpen.
Door mijn handicap heb ik een sterk verzwakte longfunctie en ben ik risicopatiënt. Daarom belde ik naar mijn huisarts om te vragen welke maatregelen ik moet nemen om me extra te beschermen.
Maar volgens de officiële richtlijnen behoor ik niet tot een risicogroep. Ik ben niet ouder dan 65 jaar, ik heb geen diabetes, hartziekte, long- of nieraandoening of een verzwakt immuunsysteem.
Kent de gemeente mij?
Ik woon in Opwijk en werk deeltijds. De gemeente communiceert goed over de coronacrisis, vooral online en op Facebook. Na de feedback dat niet iedereen online communiceert, heeft iedereen ook een papieren brief gekregen met info waar je terecht kan als je hulp nodig hebt.
Maar ik vraag me af: als mijn huisarts mij niet als risicopatiënt ziet, hoe moet mijn gemeente dan weten dat ik wel degelijk een risicopatiënt ben? Weet de gemeente wie de kwetsbare inwoners zijn?
Mensen met handicap zijn vaak plantrekkers. We zijn het gewoon vaak alleen te staan en de drempel om hulp te vragen is vaak groter dan hulp aangeboden te krijgen. Maar niet iedereen staat zo sterk in zijn schoenen.
Daarom zou het voor mij veel betekenen als de gemeente mij laat weten dat ze ervan op de hoogte zijn dat ik een risicopatiënt ben en vraagt of ik eventueel extra hulp nodig heb. Bijvoorbeeld door mij te bellen met enkele simpele vragen: Is alles ok met jou? Heb jij een netwerk van mensen op wie je kan steunen? Kunnen wij met iets helpen?
Dat zou heel geruststellend zijn.
Hoe beperk ik mijn bubbel tijdens de exitstrategie?
Tot nu toe heb ik mijn dagelijks leven zo georganiseerd dat ik contact met andere mensen zoveel mogelijk vermijd om besmetting te vermijden.
Maar ik zit wel met vragen over de exitstrategie. Mijn kinderen mogen bijvoorbeeld terug naar school. Daar komen ze in aanraking met andere mensen. Moet ik mijn kinderen dan thuislaten? Of moet ik het co-ouderschap tijdelijk stopzetten zodat ze niet meer naar mij komen? Hoe lang houd ik het vol als mijn kinderen of vrienden niet meer bij mij kunnen komen? Hoe lang duurt het voor ik knettergek ben als ik de hele tijd alleen thuis zit?
Elke ochtend komt een thuisverpleger langs om mij te verzorgen. Zij zijn voorzichtig, ontsmetten alles, dragen een masker en doen hun best mij veilig te houden. Zij zijn daarvoor opgeleid. Soms hoor ik verhalen van huishoudens waarin bijvoorbeeld familiehulp komt die het met de zorgzaamheid niet zo nauwkeurig neemt. En zo vormt dat niet alleen een risico voor de meestal kwetsbare huishoudens waar zij gaan maar ook een zwakke schakel in mijn bubbel.
Oproep
Centraal in de exitstrategie staat het beschermen van kwetsbare groepen. Dat wordt toch zo aangekondigd. Maar ik voel mij niet beschermd, ik heb het gevoel dat ik mezelf moet beschermen. Ik denk dat daar nog veel werk aan de winkel is om kwetsbare burgers het gevoel te geven dat zij beschermd zijn. Daarom deze oproep aan steden en gemeenten, denk aan je inwoners met een handicap en luister naar hun noden.
Sebastian vertelt zijn verhaal ook tijdens een webinar georganiseerd door Onafhankelijk Leven, het VAPH en de VVSG. 515 deelnemers van steden, gemeenten en lokale organisaties luisterden er naar onze bezorgdheden en kregen tips om kwetsbare personen met een handicap detecteren en bereiken in crisistijd.
Herbekijk hier de webinar:
