Een jeugdboek over een vader met een beperking waarvan de zoon door een ongeval ook plots in een rolstoel zit. Een grootmoeder die neerkijkt op beperking en door het ongeval van haar kleinzoon tot inzicht komt. Een jeugdverhaal schrijven over een moeilijk thema dat is wat Bert deed met zijn boek ‘Rollen’. Lees meer over het boek en maak kennis met de schrijver in dit artikel.
Het boek heeft de toepasselijke titel ‘Rollen’. De schrijver wilde vooral het contrast maken tussen sterk en zwak, jong en oud. Maar verzwakking is zeker niet iets dat bij beperking hoort en heeft ook niet altijd met leeftijd te maken.
Kan je iets meer vertellen over het boek?
Hans Michiels het hoofdpersonage keert na een weekendje logeren bij zijn oma met de fiets terug naar huis. Onderweg wordt hij aangereden door een chauffeur die wegvlucht. Hans wordt
naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Hij heeft een ernstig letsel aan de rug en moet voortaan door het leven rollen. Zijn vader is MS patiënt en ook rolstoelgebruiker. Oma heeft het er altijd moeilijk mee gehad dat haar dochter meer dan 10 jaar geleden met hem huwde. Nu nog vermijdt ze hem. Ze heeft een foutief beeld van mensen met beperking. Volgens haar zijn ze niet sterk genoeg, soms flauw. Door het ongeluk van haar kleinzoon verandert haar visie. Het onderzoek van het ongeluk wordt gevoerd door twee tamelijk komische agenten. Ze achterhalen de identiteit van de chauffeur dankzij de beelden van een bewakingscamera . Er wordt een opsporingsbericht gemaakt en de chauffeur wordt herkend. Het is de vader van een kameraad van Hans. Meer ga ik nog niet verklappen!
Voor welk publiek is het boek bedoeld?
Ik heb het boek geschreven met jeugdige lezers voor ogen. Want een mentaliteitsverandering begint bij de jeugd. Zij zijn de toekomst, zij hebben de toekomst. Wat zeker niet wil zeggen dat volwassenen Rollen niet mogen lezen. Graag zelfs, dat is zeker zo belangrijk!
Waarom denk je is er schroom voor mensen met een beperking?
Naar mijn aanvoelen vooral uit angst voor het onbekende. En vaak ook om de confrontatie uit de weg te gaan. Dan stellen ze zich de vraag: “Wat moet ik zeggen? Wat kan ik zeggen? Misschien moet ik helpen?” En in een samenleving waarin vooral fitte en actieve mensen het ideaalbeeld vormen, passen mensen met een beperking niet in het perfecte plaatje. Heel wat mensen met een beperking worden soms zonder enige schroom aangestaard of nagestaard. Alsof ze van Mars komen, alsof het te vermijden mensen zijn. En vaak worden ze ook genegeerd of uitgesloten. Dat hoeft echt niet. Doe gewoon, we zijn mensen zoals anderen. Net zoals de knaap in het boek, heeft niemand er voor gekozen. Bedenk vooral dat het iedereen kan overkomen.
Waarom vind je deze boodschap zo belangrijk?
Net om duidelijk te maken dat we zoals iedereen een plaats hebben in de samenleving. Uitsluiten is daarom uitgesloten. Voor een deel beperkt de maatschappij me. Al vaak heb ik ergens voor een obstakel gestaan. Waarom zijn tegenwoordig nog lang niet alle openbare plaatsen openbaar? Ik heb al regelmatig een gezinsuitstap moeten missen. Omdat ik geen deel kon uitmaken van het gezin. Omdat ik niet binnen kon. Of mocht, wie zal het zeggen?
Waar kunnen mensen je boek terug vinden?
Dat kan op twee manieren. Door te surfen naar www.boekenbestellen.nl/boek/rollen/21032 of door naar www.boekenbestellen.nl te gaan en bovenaan in de zoekbalk de titel (rollen) op te geven. Je komt dan terecht op mijn persoonlijke pagina van die site. Daar kan je het boek bestellen. Daar kan je het boek bestellen. Met de nadruk op ‘kan’. Niks moet, alles mag. Een realistisch geschreven boek dmv een verhaal, voor iedereen die mee door de ogen van mensen met een beperking een blik op het leven wil werpen. Zeker en vast een meerwaarde om in huis te hebben!
Wie is de schrijver?
Ik ben volgens mijn identiteitskaart 39 maar ik voel me een pak jonger. Daarvoor zorgen mijn twee kinderen, een zoon van 11 en een dochtertje van vijf. Een beetje gek doen, mee gaan in 
hun fantasie is fantastisch. En wat ik vooral leuk vind: voor hen is die rolstoel iets dat bij me hoort. Onze zoon ergert zich trouwens ook aan mensen die me ontwijken of aanstaren. Ik ben zijn papa. Ik verdien dat niet! Ook mijn echtgenote kan zich hier aan storen. Vaak staart ze opzettelijk en opvallend terug… Mijn echtgenote is van een zeldzame soort. Wij zijn bijna 12 jaar getrouwd. Van in het begin zag ze de rolstoel niet. Alleen wie er in zit. En, gelukkig voor mij, is dat blijkbaar de moeite waard :-)
Heel wat jaren geleden heb ik godsdienstwetenschappen gestudeerd met de bedoeling om te gaan lesgeven. Helaas is het bij een bedoeling gebleven. Maar ik hou me zeker nuttig bezig. Ik ben actief in lokale politiek, zit in de plaatselijke zieken en gehandicaptenraad en ben ondervoorzitter van een lokale MS-groep, De Schakel. Verder ben ik heel vaak bezig met schrijven (dankzij spraakherkenning). Ik schrijf regelmatig vrijwillig een column voor twee websites (nadelunch.com, deleukstekinderen.nl). In de columns kan ik mijn ei of mijn verbazing of frustratie kwijt. Ik heb ook in eigen beheer al twee dichtbundels en een boekje met kortverhalen aan de hand van foto’s gemaakt. Met dit boek wilde ik het eens wat ‘echter’ aanpakken. Ik had mijn toekomst anders gepland, maar zit dus zeker niet stil.
Je hebt een assistentie budget, wat betekent dit voor je?
Het opent heel wat deuren en maakt het makkelijker om, volgens de mogelijkheden van iedere dag, mee te doen en te participeren. Al was het bijvoorbeeld maar om met het restbedrag aangepast vervoer te betalen. Dat was vroeger een grote hap uit het budget. En vormde dus ook een drempel…
Bedankt voor het interview!
