Afgelopen week wijdde Terzake een reportage aan de lange wachtlijsten voor mensen die recht hebben op een persoonsvolgend of persoonlijk assistentiebudget. Eddy Schelfhout, ambassadeur van Onafhankelijk Leven, kwam er getuigen over wat zo een budget kan betekenen voor iemand met een handicap en zijn omgeving. Maar zijn aanwezigheid in de studio was allesbehalve evident.
‘Even’ een tripje naar Terzake
Eddy wacht ondertussen al 17 jaar op zijn persoonsvolgend budget. Op de kans om ondanks zijn handicap zelfstandig zijn leven in te richten. Zodat hij zelf voor zijn bejaarde ouders kan zorgen en niet omgekeerd. Toen de vraag van Terzake kwam om te getuigen in de studio zegde hij dan ook meteen toe. Maar voor Eddy, die geen budget heeft en geen beroep kan doen op assistentie is zoiets helemaal niet evident.
Het was voor Eddy dan ook een hele onderneming om op tijd in de studio van Terzake te geraken. Even in de auto springen en naar Brussel rijden klinkt simpel genoeg, maar wanneer je afhankelijk bent van ondersteuning bij je vervoer is het dat allerminst. "Met mijn scootmobiel moet ik normaal gezien mijn aangepast vervoer 24 uur op voorhand aanvragen," vertelt Eddy. "Nu in Corona-tijden is dat zelfs 48 uur op voorhand zodat alles veilig kan verlopen. Niet simpel voor iemand zoals ik die eerder chaotisch aangelegd is en graag op het moment zelf beslist. Op een mooie zomerochtend om 7u beslissen om die dag naar zee te gaan, zit er voor mij niet in. Maar dus ook even naar Brussel gaan om een getuigenis te geven in Terzake is best wel een uitdaging aangezien we pas twee dagen voordien te horen kregen dat we in de uitzending zouden zitten. Na heel wat heen en weer ge-e-mail is het dan toch gelukt om vervoer te regelen. Normaal kan dat niet, maar toen ik uitlegde dat het om een uitnodiging van Terzake ging, heeft het taxibedrijf er toch alles aan gedaan zodat ik op tijd in Brussel kon geraken", zegt Eddy.
Maar ook bij de VRT kwam er heel wat planning bij kijken. Bij Terzake hadden ze nog nooit een gast met een rolstoel in de studio gehad. "Ik kreeg dus de vraag hoe groot mijn scootmobiel is en hoeveel die weegt, en nog vreemder: hoeveel ik weeg", lacht Eddy. "Blijkbaar wilden ze zeker zijn dat het platform op de set van Terzake groot genoeg was en het gewicht van mij en mijn scootmobiel kon dragen. Er moest ook een speciale oprijplaat gemaakt worden zodat ik het podium op kon rijden."
"Mijn contactpersoon bij Terzake schrok ervan dat ik zo gedetailleerd en exact, bijna tot op de minuut, moest weten hoe laat ik in de studio moest zijn en wanneer de opname zou eindigen", gaat Eddy verder. "Toen die dame me vertelde dat ze daar moeilijk een tijdstip op kon plakken, heb ik haar gevraagd of er ergens een bank was waarop ik kon blijven slapen", grinnikt Eddy.
Lange weg naar inclusie
Eddy's 'avontuur' klinkt misschien grappig bij momenten, maar het toont aan hoe ver we nog af staan van inclusie. "De lange wachtlijsten zijn daar dan ook het perfecte voorbeeld van", legt Eddy uit. "Zolang Minister Beke en de regering daar niet meer prioriteit aan geven, blijft ons leven stilstaan en kunnen mensen met een beperking hun plaats in de maatschappij niet innemen. Het is cruciaal voor iemands zelfbeeld en eigenwaarde om actief bezig te zijn, te werken, mee bij te dragen aan de maatschappij. Maar daar hebben we ondersteuning bij nodig. En die blijft voorlopig uit. De afwezigheid van Minister Beke bij Terzake vorige week was dan ook sprekend in dat opzicht", besluit Eddy.
Eddy sloot zijn getuigenis in Terzake af met een oproep aan de politici die we hier graag herhalen: “Leef je eens in in het leven van mensen met een handicap! En doe iets aan die wachtlijsten!”
Bedankt Eddy voor jouw krachtige getuigenis!
Laat van je horen
Met de rechten van mensen met een handicap wordt vaak nog te weinig rekening gehouden door politici en beleidsmakers. Graag horen we jouw mening en ervaringen. Heb je zelf een handicap, ben je ouder van een kind met een handicap of mantelzorger voor iemand met een handicap? Vul dan zeker deze enquête in.
