Veerle is 51 en heeft een spierziekte waardoor ze steeds afhankelijker wordt. Maar haar handicap weerhield haar niet om te gaan studeren, werken en een leven uit te bouwen. Toen Veerle 10 jaar geleden een nieuwe assistent zocht, leerde ze Christine kennen, een dynamische vrouw waar je op kan rekenen. Veerle stuurde ons het verhaal van hoe hun relatie evolueerde, van assistent naar coach, van werkgever naar vriendin. 'Ik mocht Christine niet bestoefen maar het verhaal vloeide zo uit mijn vingers.'
Ontmoeting
In het voorjaar van 2010 had ik nood aan een extra assistent om me naar mijn werk te vervoeren. Al snel stootte ik op de vacature van een vrouw uit mijn regio. Uit haar verhaal begreep ik dat ze nog extra assistentie-uren zocht nadat één van haar werkgevers plots overleden was. Een jongere rolgenote met een spierziekte die ik kende.
Zo kwam Christine bij mij werken terwijl ze nog bij 2 andere personen assistentie verleende. Wekelijks reden we van en naar Leuven en hadden we – al dan niet in de file – tijd om te praten over de kleine en grote dingen van het leven. De keuze voor Christine maakte ik omdat ze een zeer dynamische vrouw is die weet van aanpakken en die ook graag en goed met de auto rijdt.
En toen begon ze bij Onafhankelijk Leven
Christine was een tweetal jaren bij mij aan het werk toen ze na één van mijn vakanties vertelde dat ze gesolliciteerd had bij Onafhankelijk Leven voor een functie als coach. Met de capaciteiten die Christine had op vlak van administratie (ze heeft nog administratieve functies gehad in de bedrijfswereld) alsook haar ‘zorg’zaamheid vermoedde ik al dat ze een sterke kandidate was voor deze vacature. En ja, bij Onafhankelijk Leven dachten ze er ook zo over. Christine werd aangenomen als ‘coach’ maar gelukkig op die basis dat ze ook nog het werk van assistente kon blijven uitoefenen.
De files namen alleen maar toe, echter we hadden steeds meer dan voldoende gespreksstof. Onze beide professionele activiteiten vermengden zich zelfs een beetje. Op één van haar rondes door Vlaanderen als coach van Onafhankelijk Leven kwam Christine haar droomhuisje tegen in de Stille Kempen op 75 kilometer van me vandaan. Natuurlijk gunde ik haar die droomplek maar ik aarzelde of ze het werk bij mij zou kunnen volhouden.
Net op dat ogenblik maakte ik op persoonlijk vlak een zeer zware periode door en moest ik mijn beroepsactiviteiten enige tijd stopzetten. Christine werd op dat moment door mij ingeschakeld als coach om mijn PAB-administratie op te volgen. Ik deed dit al meer dan 10 jaar volledig zelfstandig maar mijn hoofd kon het er niet meer bij nemen. Na een half jaar kon ik geleidelijk weer de werkvloer op en nu moest Christine bijna het hele Vlaamse land rond op een werkdag voor mij.
Afscheid of toch niet?
De afstand werd te groot, het werk bij Onafhankelijk Leven nam toe en we voelden allebei dat onze wegen moesten scheiden op dit vlak. Er bood zich ook een opvolger aan voor Christine waardoor we op een rustige manier konden uitbollen.
Het einde van haar opdracht bij mij is geen einde voor altijd. We houden contact via de virtuele weg en we proberen mekaar op een zomerdag te treffen in de prachtige Stille Kempen en in de winter zoeken we een warm plekje in mijn regio. Zo een afspraak is steeds te kort om onze persoonlijke wel en wee’s alsook de professionele dingen up te daten.
Bij elke ontmoeting met Christine weet ik ook hoe ze haar werk als coach ter harte neemt en dat budgethouders in goede handen zijn!
