Cecile is blind en slechthorend maar ondanks die handicap heeft ze al jaren haar leven in eigen hand. Dat lukt, dankzij de hulp van haar assistent Sven. Hij is 38u per week haar ogen en oren. Die uren hulp betaalt Cecile met haar persoonsvolgend budget (PVB). Cecile kan onafhankelijk leven en Sven doet zijn job ontzettend graag. Geweldig toch?
Maar beiden maken zich zorgen over mogelijke besparingen die minister van Welzijn Wouter Beke aankondigt. De minister denkt aan besparingen op cashbudgetten bij de meerderjarigen. We schreven hierover dat wij ons fel verzetten tegen die besparing.
Assistent Sven kroop in zijn pen om duidelijk te maken dat zo’n besparing een gevaar is voor Cecile, zijn werkgever, maar ook voor hem, als assistent.
Lees hier de open brief van Sven
Geachte heer Wouter Beke,
Mijn naam is Sven. Ik ben een jaar jonger dan u. We groeiden op in de jaren '80 van de vorige eeuw. Ik herinner me nog een man met een dikke bril op TV. Hij had het over besparen, besparen, besparen. U heeft het wellicht ook gehoord, als kleine jongen. Sindsdien zijn er jaren verstreken. Net zoals Wilfried Martens, de man met de dikke bril bent u nu minister: Vlaams minister van Welzijn, Gezin, Volksgezondheid en Armoedebestrijding.
In een artikel van Onafhankelijk Leven las ik dat u onder andere wil besparen op de beheerskosten van de budgetten van mensen met een handicap. Dat begrijp ik niet. Er wordt al zo weinig geld vrijgemaakt voor mensen met een handicap. De wachtlijsten zijn lang. Te veel mensen met een handicap wachten al veel te lang op een budget waar ze recht op hebben. En nu wil u nog besparen op het budget van de mensen die net de zorg, assistentie en ondersteuning krijgen die ze nodig hebben? U wacht duidelijk niet mee.
Ik weet wat het is om te wachten. Ik heb ook een hele tijd moeten wachten. Niet op een budget, wel op het juiste lichaam. Pas na de operaties kon ik ten volle het leven leiden dat ik wilde leiden. En u raadt het nooit: ik werd persoonlijk assistent van een persoon met een handicap. Ik doe dit werk nu meer dan 10 jaar. Ik ben Mieke Vogels nog steeds dankbaar dat zij het persoonlijk assistentiebudget op de kaart gezet heeft.
Zo verliezen we allebei
Mijn werkgever betaalt me met dit budget. Dankzij dit budget kan ze zelfstandig en onafhankelijk leven. Dankzij dit budget kan ik het werk doen dat ik graag doe. Als u op dit budget bespaart, geraak ik ook in de problemen. Ik verlies een stuk van mijn fulltime job en mijn werkgever verliest een stuk van haar zelfstandigheid en wordt teruggeduwd in een sociaal isolement.
Is het echt nodig om te besparen op de rug van de kwetsbaarste groep van de bevolking? Waar is het Welzijn in deze besparingsmaatregel? Waar is uw pleidooi voor een menselijke vrijheid in een betrokken samenleving? Kunt u me uitleggen waarom u ingaat tegen uw eigen pleidooi en tegen het regeerakkoord, waarin staat dat niet op zorg bespaard zal worden?
Alvast bedankt,
Sven
