Onafhankelijk Leven en de Gezinsbond roepen de overheid op om de 20.000 wachtenden met een handicap niet te vergeten.
Op de Dag van de Mantelzorg willen Onafhankelijk Leven en de Gezinsbond samen aandacht vragen voor personen met een handicap en hun ouders, broers, zussen, kinderen en grootouders die vaak de taken van professionele zorgverleners op zich nemen, in afwachting van een zorgbudget.
“Voor vele Vlamingen kwamen de versoepelingen van de coronamaatregelen geen dag te vroeg. Maar 20.000 gezinnen zitten nog steeds in een lockdown. Zij wachten nog altijd op de financiële ondersteuning om de zorg te kunnen organiseren die bij hun gezin past”, zeggen beide organisaties.
Lees hier het volledige opiniestuk op VRT NWS >>>
20.000 wachtenden met een handicap wachten op perspectief
Volgens de meest recente cijfers staan er 20.348 personen met een handicap op een wachtlijst. Daarvan hebben 222 volwassen en 33 kinderen een zorgbudget gekregen in 2020. Er blijven dus nog 20.093 wachtenden over. Sommigen van hen staan al sinds 2001 op een wachtlijst.
Ondanks vroegere acties zoals een online petitie en een actie op het Martelarenplein, is er nog geen perspectief. 20.000 mensen wachten nog steeds op financiële ondersteuning om zelf hun zorg te kunnen organiseren, om buiten te komen en hun leven te leiden.
“Personen met een handicap kunnen gelukkig rekenen op hun ouders, broers, zussen, kinderen en grootouders die de taken van professionele zorgverleners op zich nemen. Hoe zwaar en moeilijk dat ook is, een zorgend gezin blijft zorg opnemen. Deze mantelzorgers vormen samen een groep van 200.000 Vlamingen die geraakt worden door de wachtlijsten."
"Tijdens de coronacrisis maakte de overheid massaal veel geld vrij voor steunmaatregelen voor burgers en bedrijven. Wij zijn blij dat zoveel mensen de financiële hulp kregen die ze nodig hadden in deze crisissituatie. Maar we maken ons tegelijkertijd grote zorgen. Is er nog geld beschikbaar om eindelijk na al die jaren werk te maken van een zorgbudget voor alle personen met een handicap en blijft er dus geld over om mantelzorgers als essentiële schakels in de zorg te betalen voor hun zorgarbeid?”, vragen Onafhankelijk Leven en de Gezinsbond zich af.
“We zitten op ons tandvlees”
Mantelzorgers hebben een zware coronaperiode achter de rug. De voorbije maanden vielen alle ondersteunende diensten weg en hebben ze het helemaal alleen moeten rooien.
Nienke (26 jaar) heeft een zware verstandelijke beperking en wacht al 6 jaar op een zorgbudget.
Mama Inge: "Voor de coronacrisis ging Nienke enkele dagen per week vrijwillig werken in vzw De Branding, maar die werking werd stopgezet tijdens de lockdown. Mijn dochter zat maandenlang fulltime thuis, waardoor ik geen moment rust heb gehad."
"Pas sinds deze week mag ze terug 2 dagen per week vrijwillig gaan werken. Maar zelfs nu kan Nienke nog steeds niet deelnemen aan de leefgroepwerking of aan een aangepaste activiteit, omdat ze nog geen zorgbudget heeft. Nog steeds komt het grootste deel van de zorg op onze schouders terecht. Ik ben op."
Kelly heeft al 10 jaar MS en staat al 8 jaar op de wachtlijst:
"Ik zit al 10 jaar vast tussen 4 muren, dus eigenlijk veranderde er weinig voor mij tijdens de lockdown. Het enige verschil was dat mijn therapie stopte, waardoor ik meer pijn had. Ondertussen komt de kine terug aan huis, met de nodige veiligheidsmaatregelen. Verder zit ik nog steeds in lockdown. Ik behoor tot een risicogroep, dus het is niet veilig voor mij om nu naar buiten te komen."
Kaat zorgt samen met haar man voor dochter Floor (5 jaar), die lijdt aan een zeldzame genetische aandoening. Floor staat ook op de wachtlijst: “Er werd ons gezegd dat we naar een instellingsvorm moeten kijken. Maar we willen de regie niet uit handen geven, net omdat we zien dat ze zo’n vooruitgang boekt met onze zorg, tijd en aandacht. Het moet toch mogelijk zijn om onze dochter zelf te kunnen blijven verzorgen en hiervoor een minimale steun te kunnen krijgen?” Het hele verhaal van mama Kaat lees je hier.
