Zeven jaar geleden kreeg Freekje een beroerte met zware gevolgen. Plots kon ze niets meer. Ze verbaasde haar dokters en maakte grote sprongen tijdens haar revalidatie. “Ik ben heel blij met alle vooruitgang die ik heb geboekt en de vele vrienden die me daarbij helpen”, vertelt Freekje.
Op oudejaarsavond van 2015 kreeg Freekje Van Schuylenbergh (38) een beroerte. “Het was een leuke avond, we dansten en maakten plezier. Ik was BOB en dronk niet die avond”, vertelt Freekje. “Maar plots begon ik me slecht te voelen. Ik ging in de zetel liggen en voelde mijn ledematen één voor één uitvallen. Daarna kon ik niet meer praten. Mijn vrienden hebben meteen de ambulance gebeld.”
Locked-in syndroom
Enkele minuten later was de ziekenwagen al ter plaatse, maar Freekje kon op dat moment niets meer. “Door een bloeding in de hersenstam had ik het locked-in syndroom”, legt ze uit. “Dat betekent dat je opgesloten zit in je eigen lichaam. Ik kon alles horen, zien, voelen en ruiken. Maar ik niet meer bewegen, praten, eten of drinken. Ik kon enkel knipperen met mijn ogen.”
“Mijn familie en vrienden hadden vrij snel door dat ik er nog was”, vervolgt Freekje. “Ze stelden ja/nee-vragen en brachten een letterraam mee, zodat ik naar de juiste letters kon kijken om zo woorden te vormen.”
"Dokters zeiden dat ik een plant zou blijven"
Freekje was 30 jaar en mama van een zoontje toen ze een beroerte kreeg. Volgens haar dokters zou haar toestand niet meer verbeteren. “De dokters zeiden me dat ik dikke pech had. Ze konden geen oorzaak vinden voor de beroerte en zeiden me dat ik een plant zou blijven, maar dat wou ik niet geloven! Mijn zoontje werd op dat moment 2 jaar. De liefde voor mijn kind gaf me de kracht om te vechten.”
Meer dan 2 jaar verbleef Freekje in een revalidatiecentrum en ze werkte er keihard. “Het was soms moeilijk, maar ik ging er keihard voor om beter te worden. Ik heb toen grote sprongen gemaakt. Terug leren eten, mijn hoofd draaien, naar het toilet gaan, klanken produceren en een beetje stappen.”
“Bij elke kleine verbetering waren mijn therapeuten en verpleging dolenthousiast, net als ik. Dat maakte het motiverend en ik had soms ook plezier tijdens die periode.”
“Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik het niet moeilijk had. Ik leefde 2 jaar lang precies op een andere planeet en miste thuis heel erg. Maar ik heb er mensen leren kennen die nu goeie vrienden geworden zijn. Dus ook uit iets moeilijks, kan iets moois komen.”
"Ik blijf oefenen, proberen en geduld hebben"
Na haar revalidatie kon Freekje terug zelfstandig thuiswonen, met de nodige aanpassingen. Met een PVB-budget kan ze de zorg betalen die ze daarvoor nodig heeft en haar leven opnieuw opbouwen. Nu, 7 jaar na haar beroerte, traint ze nog steeds keihard om haar zelfstandigheid terug te winnen.
“Ik ga op reis en naar festivals en ik doe vrijwilligerswerk. Maar het meeste plezier haal ik uit terug een echte mama te kunnen zijn en mooie herinneringen te maken met mijn zoon”, zegt Freekje.
“Ik kan terug praten, maar het gaat moeilijk. Elke week volg ik een uur logopedie en daarnaast is er het verplicht babbelmoment tijdens mijn kiné sessie. Dat is erg vermoeiend. Het resultaat is nog niet zoals ik het wil. Ik wil mijn oude stem terug! Maar ik blijf oefenen, proberen, hopen en veel geduld hebben.”
“Daarnaast zou ik met minder steun willen kunnen stappen en ik wil heel graag ooit weer leren autorijden. Mijn kinesist helpt me om telkens weer een nieuw doel te stellen.”
"Ik wil leven als Freekje"
Wat Freekje het allerliefste wil? “Ik wil leven als Freekje en niet als ‘Freekje in de rolstoel met haar beperking’. Daarom wil ik bijvoorbeeld in mijn eigen stad Aalst tips geven om de stad toegankelijk te maken voor iedereen die minder mobiel is.”
“Doordat vele gebouwen en winkels niet toegankelijk zijn, worden wij in een hokje geduwd en dat wil ik niet. Ik wil net als iedereen volwaardig deel uitmaken van onze maatschappij. Een simpele ingreep voor horecazaken is om een ramp te plaatsen zodat ik er gewoon binnen kan met mijn rolstoel.”
Lachen maakt het zoveel leuker
“Mijn leven is niet gemakkelijk en ik vecht nog steeds. Maar ik ben ook heel dankbaar voor de vele vriendschappen en liefde rondom mij”, besluit Freekje. “Ik geniet van het leven. Mijn leven is nu rijker, want ik leef veel bewuster. Wie weet wat komt er nog allemaal op mijn pad.”
“Ik leef in het nu, stel mij open en kom buiten. Ook lachen maakt het zo veel leuker! Af en toe eens wenen moet, maar dan probeer ik telkens de kracht te vinden om opnieuw door te gaan. Ik heb geleerd om veel geduld te hebben en om nooit op te geven. Stay positive!”
De verdere revalidatie kan je volgen op de Facebookpagina Team Freekje.
Vertel ook je verhaal
Veel van onze leden hebben een straf verhaal te vertellen. Wil jij je ervaring delen met andere leden van Onafhankelijk Leven? Laat je gegevens hier achter.
