“Ondanks mijn beperking en de vooroordelen van sommige mensen rol ik positief door het leven”, vertelt Lizy. “Mijn grootste ergernis? Dat ik me moet verantwoorden voor de normaalste dingen. Daarom heb ik 15 jaar geleden besloten om mijn mond open te doen als ambassadeur van Onafhankelijk Leven.”
“Ik ben geboren met quadriplegie. Dat betekent dat ik spastisch ben aan mijn armen en benen. Daarom zit ik in een manuele rolstoel. Als kleuter ging ik naar het gewone kleuteronderwijs. Daarna werd ik doorverwezen naar het buitengewoon onderwijs. Dat was een fout advies, bleek achteraf”, zegt Lizy Scheltjens (41). “Ik leerde er niets en verveelde me. Toen stelden ze voor dat ik naar een beroepsschool in Gentbrugge zou gaan waar extra zorg was voor mensen met een beperking.”
“Daarom moest ik in een multifunctioneel centrum (MFC) gaan wonen”, vertelt Lizy. “Ik wilde liever thuis wonen in mijn warme gezin. Het internaat was oud en ongezellig. En ik paste niet binnen de lijntjes die voor mij uitgestippeld werden. Ik had het gevoel dat ik er altijd moest volgen en doen wat me gezegd werd. Maar ik wilde zelf kunnen beslissen.”
‘Op internaat leerde ik dat ik veel meer kon dat ik dacht’
Toch is Lizy dankbaar voor alles wat ze er geleerd heeft: “Ik was 13 jaar en kon mezelf niet aankleden of wassen. Thuis werd dat voor mij gedaan. De begeleiders leerden mij dat ik veel meer zelf kon doen dan ik dacht.”
De school toonde Lizy ook welke woonvormen er bestonden voor mensen met een beperking. “Heel interessant om te zien wat er mogelijk was, maar niks voor mij. Ik heb altijd mijn eigen huis gewild waar ik zelfstandig kon wonen en mijn eigen ding kon doen. Daar heb ik voor gevochten.”
“Hulpverleners remden me daarin soms af. Als ik hen vertelde dat ik zelfstandig wilde wonen, dan zeiden sommigen: ‘je hebt je handicap niet aanvaard’ of ‘jij gaat dat nooit kunnen’. Gelukkig stimuleerden mijn vrienden en familie me om zelfstandig te leven.”
‘Het klikte meteen tussen mijn appartement en mij’
Sinds 2020 woont Lizy in Sint-Niklaas. “Dit appartement is echt mijn thuis, het klikte meteen tussen mijn appartement en mij. Een beetje zoals de klik die er moet zijn met mijn assistenten, zeg maar. Alles is aangepast zodat ik er zelfstandig kan wonen, ik heb een prachtig uitzicht en fijne onderburen.”
%20web.jpg)
“Ik stond al op de wachtlijst voordat de bouw startte. Daardoor kon ik mee beslissen over bijvoorbeeld de breedte van deuren en de hoogte van de elektriciteit. Het trapje aan de voordeur is vervangen door een hellend vlak. En de schuifdeur naar het terras is een gewone deur geworden zodat ik naar buiten kan.”
‘Ik moet met zoveel rekening houden en zoveel regelen’
“Zelfstandig wonen brengt ook wel vaak stress mee”, zegt Lizy. “Ik moet met zoveel rekening houden en zoveel regelen. Elke ochtend komt er iemand van Familiezorg me helpen om me aan te kleden en te wassen. Soms komt die verpleegkundige pas om 9.30 uur toe. Ze gaan er vanuit dat het voor mij niets uitmaakt omdat ik toch thuis ben. Maar het is niet omdat ik thuis ben, dat ik een halve dag in mijn pyjama wil blijven zitten.”
“’s Middags krijg ik hulp van een assistent”, vervolgt Lizy. “We doen samen het huishouden en we koken samen. Soms gaat een assistent mee naar de winkel, naar de dokter of naar een vergadering. Momenteel kan ik een beroep doen op 5 deeltijdse assistenten, 3 in loondienst en 2 via interim. Maar het is telkens een hele puzzel om de zorg geregeld te krijgen. En soms lukt het echt niet als er iemand plots ziek wordt.”
“’s Avonds komt een verpleegkundige me helpen om in bed te gaan. Vroeger wilde die al om 9 uur langskomen. Maar ik ben een volwassen vrouw van 41 jaar, ik wil toch niet om 9 uur in mijn bed? Gelukkig heb ik nu iemand gevonden die wat later langskomt.”
‘Ik wilde mijn mond open doen’
“Mijn dagschema zit strak in elkaar en er is weinig ruimte voor spontane uitstapjes. Als een vriend voorstelt om de volgende dag iets te gaan eten, dan moet ik dat regelen met mijn verpleegkundige en assistenten. Veel gedoe voor iets dat andere mensen doodnormaal vinden. Als er iemand blijft logeren, dan moet ik dat altijd melden aan mijn hulp. Daardoor heb ik ook weinig privacy. Dat stoort me soms wel.”
Een andere ergernis is dat mensen niet tegen haar spreken, maar wel over haar. “Als ik met mijn assistent naar de post of de mutualiteit ga, dan praat het personeel soms tegen mijn assistent en niet tegen mij! Maar het is niet omdat ik in een rolstoel zit, dat je mij mag negeren.”
“Ik ben ambassadeur geworden omdat ik mijn mond open wilde doen”, legt Lizy uit. “Op scholen en bij organisaties ga ik vertellen hoeveel drempels er zijn voor mensen met een beperking. Daardoor lijkt het alsof wij ons moet verantwoorden omdat we graag eens op restaurant gaan of een uitstapje maken.”
%20web.jpg)
Ook al is het soms moeilijk, Lizy laat zich niet tegenhouden om te genieten van het leven. “Ik ga graag naar festivals. Als ik weet dat Inter vzw aanwezig is, dan ben ik er zeker van dat het festival ook voor mij toegankelijk zal zijn. Stromae deze zomer was de max. En binnenkort ga ik naar de Back Street Boys.”
Vertel ook je verhaal
Veel van onze leden hebben een straf verhaal te vertellen. Wil jij je ervaring delen met andere leden van Onafhankelijk Leven? Laat je gegevens hier achter.
