Precies een jaar geleden kreeg Katleen een persoonsvolgend budget. Met haar verstandelijke beperking zat ze in een voorziening. ‘Zo’n budget gaf me meer mogelijkheden. Ik wilde mijn eigen stek, wilde kiezen wie me helpt, op eigen benen staan. Een heel grote stap, maar ik ben gelukkig nu’. We spraken met Katleen en haar ouders.
Kan je jezelf even voorstellen?
Ik ben Katleen Seghers. Mijn ouders zijn Walter en Godelieve. Ik heb een zus, Rebecca en ik heb ook een vriend, Jan. Sinds mijn geboorte ben ik matig mentaal gehandicapt en heb ik epilepsie. Ik kan moeilijk lezen en helemaal niet rekenen. De waarde van geld ken ik niet en ik kan ook de tijd niet inschatten.Ik heb altijd bijzonder onderwijs gevolgd. Ik heb enkele jaren gewerkt in een beschutte werkplaats, maar door mijn epilepsie kon ik dat niet volhouden. Ik heb er wel mijn vriend Jan leren kennen. Ik heb enkele jaren in een gezinsvervangend tehuis gewoond met ondersteuning van beschermd wonen. Maar nu woon ik alleen in mijn appartementje met de hulp van mijn ouders.
Waarom wilde je veranderen van ondersteuning?
Ik kreeg ondersteuning onder de vorm van “beschermd wonen”. Het waren altijd zeer vriendelijke mensen, maar telkens ik aan mijn begeleider gewend was, moest er weer iemand anders komen, want ik mocht niet té gehecht raken aan één iemand. Hier had ik het altijd zeer moeilijk mee.
Ik verwachtte van hen ook meer hulp dan ze mij gaven bv. eens een beetje strijken, wat koken of helpen poetsen. In het begin deden ze dat nog wel maar op het einde zeiden ze mij dat ze dat eigenlijk niet mochten. Uiteindelijk kwamen ze nog slechts één uurtje per week voor wat gezelschap en voor een babbeltje.
Mijn ouders zorgden altijd voor alles en die doen dat nog steeds: mijn boodschappen, mij begeleiden naar winkels, de dokter, de neuroloog, de reumatoloog, de gynaecoloog, de apotheek… Ik ga ook elk jaar een week op vakantie naar zee met mijn vriend, Jan. Ook dan zijn het mijn ouders die ons wegvoeren en terug komen halen.
Hoe hebben jullie die verandering aangepakt?
Mijn ouders hebben hun pensioenspaarcentjes aangesproken en voor mij een appartementje gekocht. In mijn appartementje doe ik zoveel mogelijk zelf maar altijd is mijn mama niet veraf om te helpen: mama helpt bij het koken, het kuisen, administratie, vervoer,…
Mama Godelieve:
Omdat wij wisten dat Katleen ging terechtkomen in het systeem van PVB hebben wij een coach bij ons thuis laten komen die ons alle nodige inlichtingen gaf en die ons verder begeleidde om alle administratieve zaken in orde te maken.
Aangezien ik toch al alles deed voor mijn dochter en de mensen van beschermd wonen enkel nog kwamen voor een babbel was de beslissing om zelf assistent te worden vlug gemaakt. In het begin was dat wel een beetje raar en begreep ik het allemaal niet zo goed: er werd een sociaal secretariaat ingeschakeld (Securex), de vrederechter moest haar toelating geven, omdat ik ook bewindvoerder ben, er moest een zichtrekening geopend worden, alle facturen en de rekeninguittreksels moeten zorgvuldig bijgehouden worden,… Voor al deze zaken word ik zeer goed bijgestaan door de coach van Onafhankelijk Leven, Annelies, een zeer bekwaam en vriendelijk meisje!
Zijn jullie blij met de verandering?
In het begin stonden we zeer twijfelachtig tegenover deze verandering maar we zijn blij dat we deze stap gemaakt hebben. We hebben destijds het grootste deel van onze spaarcentjes, die bedoeld waren voor ons pensioen, in Katleen haar appartementje gestoken. Katleen komt met haar invaliditeitsuitkering maar juist toe per maand, dus is het goed dat wij nu vergoed worden voor alles wat we voor haar doen. Voor mezelf en de papa van Katleen is het financieel toch een stukje beter geworden. Alle uren die wij er in steken worden nu toch een beetje vergoed.
Zolang we kunnen (we zijn resp. 66 en 70 jaar oud) zullen wij, ouders, dit blijven doen met heel veel liefde en toewijding voor ons lieve Katleen en ook naar de toekomst toe zijn wij ervan overtuigd, dat haar zus, Rebecca, met evenveel plezier en toewijding deze taken van ons zal overnemen.
En Katleen?
In het gezinsvervangend tehuis waar ik woonde had ik het niet slecht maar toch was het mijn droom om op eigen benen te staan en een eigen huisje te hebben. Ik ben heel gelukkig in mijn appartementje met mijn vriend, Jan, die in de weekends bij mij komt wonen.
