Tien jaar geleden kreeg Dirk Schockaert (50) een herseninfarct. Daardoor veranderde zijn leven enorm, ook als vader stond hij na zijn lange revalidatie voor een uitdaging. Zijn kinderen waren 4 en 7 jaar op het moment van het infarct. Ook voor hen is er duidelijk een voor en een na.
Een andere persoonlijkheid
‘Mijn herseninfarct veranderde mijn leven enorm. Het is echt een breuklijn,’ vertelt Dirk. Hij was woordvoerder en communicatieverantwoordelijke van De Lijn in West-Vlaanderen. Zijn herseninfarct maakte hij hem niet alleen rolstoelafhankelijk, ook zijn persoonlijkheid is erdoor veranderd. ‘Ik heb mezelf voorgenomen om het beste te maken van mijn leven. Ik zet me in voor een meer toegankelijke samenleving. Zo zetel ik in een aantal raden en ben ik bestuurder van Onafhankelijk Leven. Daar kruipt heel wat tijd in.’
Zijn kinderen, Lars (14) en Matthijs (17) zijn ondertussen tieners. Ook zij hebben moeten leren dat hun papa niet meer dezelfde is dan voorheen. ‘Ik was een actieve papa die met hen voetbalde en domme dingen deed. We gingen vaak wandelen in het bos. Maar met mijn rolstoel gaat dat niet meer. Als ik mijn kinderen er naar vraag, dan zeggen ze altijd dat ze liever een papa in een rolstoel hebben dan geen papa.’
Een betrokken vader
‘Ik wil er zijn voor mijn kinderen. Lars en Matthijs zitten nu in de puberteit. Ik moet toegeven dat ik dat onderschat heb. Ik wist niet dat het zo lastig zou zijn. Ze ontdekken volop hun eigen leven en trekken zich los van hun ouders. Ze weten dat ze me altijd kunnen bellen voor advies.’
Dirk is een betrokken papa. Zijn kinderen wonen bij hun moeder. Ze komen maandelijks een aantal keren bij hem langs. ‘Ik voel me erg betrokken bij hun school. Ik probeer er op belangrijke momenten echt bij te zijn. Als mijn jongste zoon een basketbalmatch speelt, ga ik kijken. Ook als ze toneel spelen met de jeugdbeweging ben ik er bij. Dat was niet altijd gemakkelijk, want mijn rolstoeltaxi heeft een aantal maanden niet gereden.’
Op zijn missie naar een toegankelijkere wereld, heeft Dirk mee geijverd voor een rolstoeltoegankelijk strand in Zeebrugge. Daar kan je nu in de zomer een strandrolstoel ontlenen en krijg je hulp van een jobstudent. ‘Ik neem mijn kinderen soms mee naar zee. Het is positief dat dat daar kan.’
Samen films kijken en naar het museum gaan
Omdat Dirk fysiek weinig kan, zoekt hij andere activiteiten die hij samen met zijn kinderen kan doen. ‘Mijn jongste zoon ging onlangs met de school naar Berlijn. We hebben samen een aantal films bekeken over Oost- en West-Duitsland, over hoe mensen vanuit de DDR naar West-Duitsland vluchtten. Dat was mijn manier om hem voor te bereiden op zijn schoolreis. Mijn andere zoon studeert dit jaar af aan het middelbaar. Hij gaat in de zomer met een aantal vrienden rondtrekken in de Balkan. Hem help ik met het geven van informatie over die landen.’
‘Ik hou er van om met mijn kinderen naar een museum te gaan en ze inhoudelijk iets bij te brengen.’ Dirk heeft een grote interesse voor de Eerste Wereldoorlog. ‘Ik ga ieder jaar met Lars en Matthijs naar de Last Post in Ieper op 11 november. We zijn ook al naar het Flanders Field museum geweest. Mijn kinderen raken ook meer en meer geboeid door deze oorlog.’
Vaderdag
Op Vaderdag komen Dirks kinderen langs. Echte plannen heeft Dirk nog niet. ‘Ze komen in ieder geval. Misschien gaan we iets eten,’ zegt Dirk. ‘Ik vind Vaderdag leuk. Zeker toen Lars en Matthijs vroeger in de lagere school zaten. Ze knutselden dan altijd iets. Het is voor mij een dag dat je bevestiging krijgt in je rol.’
