Peter Lambreghts en zijn strijd om lang haar

Brief van zoon aan vader

Ik voel me goed, ik voel me de laatste tijd beter dan ooit.
Ik heb goeie vrienden, een enorme knappe kamer, een bevrijdende bewegingsvrijheid (lift).
Ik ben lichamelijk vrij goed en mentaal zeer scherp.
Ik ben tot veel meer in staat dan vroeger zowel verstandelijk, ik hoop dat dit wordt
weerspiegeld in mijn resultaten op school, als op creatief vlak.

Ik voel me evenwichtig en harmonieus.
Ik kan veel meer liefde geven aan de mensen om mij heen, alsook hen helpen en inspereren.
En voor mezelf voel ik respect en liefde.

Ik heb nog een reden om blij te zijn, ik heb heel toffe ouders.
Niet alleen omdat ze me een nieuwe kamer en een lift gaven. En niet omdat ik feestjes mag geven en naar feestjes mag gaan, maar omdat ze heel mijn levenlang goede ouders zijn geweest.

Toch is er een spijtig aspect.

Vaak lijkt het me alsof ze niet zien dat ik zoveel veranderd ben, of misschien kan dat hun niet schelen.
Dan is er nog een constant gezeur over mijn haar, de reden waarom is mij vrij duister.
De argumenten die zij mij, meestal onnodigen chagrijnig in het gezicht werpen lijken nooit op iets te berusten.
Daarenboven komt dat argumenteren de laatste tijd meer en meer op een beledigen van mijn smaak en uiterlijk.

Tegenover een 'niet waar' van jullie, staat een 'wel waar' van mij.
Tegenover een lelijk van jullie staat een knap van mij.
Dat maakt jullie razend.

Je kunt mij koppig noemen, maar jullie evenzeer.
Ik weet dat het voor ouders moeilijk is toe te geven aan hun kinderen, ze denken waarschijnlijk dat dat hun gezag aantast of zo.

Ook voor de kinderen is het moeilijk toe te geven aan de ouders.

Ik probeer zo weinig mogelijk aan de machtstrijd tussen ouders en kinderen deel te nemen.
Maar misschien, hoewel het dan onderbewust moet zijn, doe ik dit wel om onder jullie macht onderuit te komen.

Dit lang haar geval is trouwens een stereotiep voorbeeld uit de sixties (r)evolutie.
Toch leg ik er de nadruk op ik dit niet doe om jullie uit te dagen.
Daarbij die ouders-kinderen strijd is relatief.
De bomma van Schoten vond mijn haar wel knap, en als ik zo wilde moest ik het maar zo houden.
En zij is niet schijnheilig, ooit zegde zij mij, je bent verdikt, je er ziet er niet goed
uit.

Jullie enige argument wat min of meer kan gelden is het feit dat lang haar vlugger vuil is dan kort.
Dat is wel juist, hoewel jullie dat ziekelijk overdrijven.
Het is inderdaad iets vlugger vuil maar dat wordt toch ruimschoots gecompenseert door mijn haar 2 tot 3 maal per week meer te wassen dan vroeger.
Jullie beweren dat ik ALTIJD vettig haar heb, dit is een complete onwaarheid.
Er zijn heel wat langharige mannen en vrouwen die hun haar slechs 1 keer per week wassen, en hun haren zijn in orde.                                                                             

Ik die dan mijn haar 2 tot 3 maal per week was, en die dan veel natuurlijker eet zou dan acute vetkop hebben?
Het is natuurlijk zo, dat jij mama, mij, voorlopig nog, moet helpen om mijn haar te wassen.
Ik weet dat jij het druk hebt, maar laat mijn handicap a.u.b niet weer een struikelblok zijn.
Die zogenaamde haarschilfers is zo overdreven dat ik er niet te diep op in wil gaan.
Lang of kort haar, wat geeft dat betreffende schilfertjes?
Vroeger zag ik trouwens de schilfers op mijn hoofd tussen mijn korte haartjes door.
Je weet ook wel dat ik mijn haar niet zal laten groeien of zal knippen omdat dat een modetrent is.
Modetrends laten mij koud, heb ik ooit gevraagd om een Millet of een New-Beat pakje te kopen.

Je verweet me dat, omdat mijn vrienden dat deden, ik ook mijn haar liet groeien.
Dat is grotendeels juist.
Ik heb zelf gekozen omdat te doen en er is misschien beinvloedinggeweest, maar daar is niets verkeerds aan.

Je wordt altijd bëinvloed door mensen rondom jou, ook jij.
Dit is trouwens een kenmerk van een jongere.
Gaan je me dat verwijten.

Anderzijds, volkomen in contradictie met het vorige argument, ben je nu weer kwaad omdat ik mijn haar niet laat knippen zoals Bob.
Nu zou ik plots hetzelfde moeten doen als één van mijn vrienden.
Waarom veronderstel je dat ook hij dat heeft gedaan omdat het moest van zijn moeder?

Ik weet het niet en jij weet het ook niet.

Maar ik weet wel, hij heeft het me al een paar keer welgemeend gezegd dat hij er nu erg veel spijt van heeft.

Vaak verwijs jij naar de natuurvolkeren om aan te tonen hoe slecht onze hedendaagse
gewoonten wel zijn.

Wel, er zijn zeer vele natuurvolkeren en grote beschavingen uit de oudheid waar lang haar hoort voor een man.
Het was zelfs mannelijk, hoewel ze zich waarschijnlijk niet veel bezighielden met
beperkingen te leggen op iemands uiterlijk.

Dat lijkt mij eerder een eigenschap van de moderne, gefrusteerde burgermaatschappij.
Waar iedereen in de regel hoort te zijn.

De oermensen, de indianen, de vikingen, de oude grieken, de maya's, de chinezen,
de azteken, ....hadden lang haar.
Deze mensen leefden heel wat natuurlijker, hoogstaander of wijzer dan onze
gëindustrialiseerde en gecommercialiseerde on gemeenschap.

Zelfs bij jullie zit het ingebakken dat jongens kort haar moeten hebben en dat ze anders niet netjes zijn.
Doch jullie zijn progressief en niet kleinzielig, dus nemen geen aanstoot aan een langharige jongen.
Maar als die dan jullie zoon blijkt te zijn, komt deze ingebakken cultuurdrangweer boven.
Want zelfs de meest progressieve mensen, zijn vaak toch te conservatief betreft hun kinderen.

Ik hoop dat ik nooit met zulk probleem zal zitten, en ik zal ook niets doen waar ik misschien lang spijt van zal hebben.

Ten koste van mijn eigen zijn, mijn haar laten knippen, om jullie een plezier te doen of voor die 5000 frank, is eigenlijk een beetje mezelf verloochenen.                    

Binnen 10 jaar verloochen ik dan misschien mijn politieke en idiologische opvattingen om hogerop te komen.

Om af te sluiten nog dit, ik hoop dat jullie mijn haar aan mij laten, en dat wil ik
echt niet zeggen dat ik buiten jullie gezag sta of zo.

Het is jullie woord tegen mijn woord.
Het is jullie smaak tegen mijn smaak.
Het is jullie mening tegen mijn mening.
Maar het is en blijft mijn haar.

Peter Lamberghts